Camino Portugues – Variante Espiritual, 17 mei – 20 mei 2019
Wandeldag 1: Pontevedra – Armenteira (21 km)
Vol goede moed ga ik vanmorgen vanaf het station van Pontevedra weer aan de wandel. In alle vroegte heb ik de groep op het vliegveld van Santiago uitgezwaaid. In de paar dagen die ik nog heb ga ik de spirituele variant van de camino Portugues verkennen.
De eerste 10 kilometer van deze route waan ik mij alleen op de wereld, geen enkele pelgrim kruist mijn pad. Ik hoor slechts het geblaf van honden, de zangtonen van de vogels en het ruisen van de eucalyptus-bladeren in de wind.
Het voelt vrij en ongemakkelijk, ik kan volledig mijn eigen tempo lopen, ik twijfel regelmatig of ik nog wel op de goede weg zit en aan mijn voeten en knieën voel ik dat ik te snel van start ben gegaan. Bij Combarra vergeet ik mijn twijfel, de zee is prachtig, er worden schelpdieren geoogst.
Bij het dorpje Poio loop ik inderdaad verkeerd, een boer wijst mij met ruime armgebaren weer in de goede richting.
De volgende fase bestaat uit een pittige klim, 500 hoogtemeters mag ik stijgen. Mijn conditie is de afgelopen weken merkbaar verbeterd. In alle rust ga ik soepel naar boven.
De afdaling is andere koek. Over gladde rotsen en door een beekje gaat de camino erg snel omlaag. Degenen die ik eerder heb ingehaald, groeten mij lachend als ze mij passeren.
Aan het eind van alweer een glibberige, steile afdaling sta ik opeens voor de poort van het klooster. Een non begroet mij, ik word verwacht. Mijn kamer voor vannacht bevindt zich op de tweede etage van dit karakteristieke gebouw.
Tijdens de vespers wordt de pelgrims door de in het klooster levende zusters en broeder in woord en in gebaar het allerbeste toegewenst, stilte, licht en liefde.
Bij de start van vandaag voelde ik mij nu de groep naar huis is alleen en onwennig.
Nu voel ik mij gezegend: wat een prachtige route en wat een warme ontvangst.
Wandeldag 2: Armenteira – Villanova de Arouso (24 km)
Een van de symbolen van een pelgrimstocht is de gele pijl. De gele pijl geeft richting en is de moeite waard om te volgen. Zonder gele pijl kun je verdwalen.
Al in de vroege morgen raak ik de gele pijlen kwijt. Hoe ik ook zoek, ik kan ze niet meer vinden. Op goed geluk kies ik in het nog schemerige bos de makkelijkste weg. Een pad naar beneden aan de linkerkant van de rivier. Bij een volgende splitsing is opnieuw geen pijl te vinden. Ik klim weer omhoog, ruim een kilometer terug, en loop verder langs de andere, moeilijker weg aan de rechterkant van de rivier. Ook hier staan geen gele pijlen, maar wel wit-gele tekens van een andere wandelroute.
Stap voor stap glibber en glij ik langs deze route omlaag. Ik ben de enige wandelaar in het bos, ik vind het best een beetje eng.
Zeer opgelucht ben ik als ik na een uur lopen door het dichte bos een blauwe pijl zie, de pijl die naar Fatima leidt, een teken dat ik toch op de goede weg zit/ben gekomen.
Het vervolg van de route wordt makkelijker. De gele pijlen zijn weer terug, het dichte bos heeft plaats gemaakt voor meer open bos en voor velden.
Bij een kapelletje krijg ik een stempel. De Engelse dame die dat doet vraagt of ze voor mij mag zingen. Ze pakt vervolgens haar gitaar en onder het toeziend oog van Maria zingt ze speciaal voor mij een pelgrimslied. Wat een bijzonder cadeautje, ik ben ontroerd. Het filmpje dat ik mocht maken, kan ik hier helaas niet delen.
Pas vlak voor het dorp van mijn bestemming, bijna 30 km na mijn start, zie ik de eerste pelgrims van vandaag.
Samen met Robin drink ik mijn etappedrankje. En ik geef het eerlijk toe, ik ben best blij om te horen dat ik het qua verdwalen niet eens zo slecht heb gedaan.
Zeer benieuwd naar wat dag 3 van deze tot nog toe bijzonder mooie en aangenaam rustige route mij gaat brengen.
Wandeldag 3: Villanova de Arouso – Padron – Santiago
Bij volle maan stap ik vanmorgen samen met 10 andere pelgrims in alle vroegte op een boot.
In rap Spaans wordt uitgelegd wat wij gaan doen. De boot vaart in het spoor van Jacobus langs mosselkwekerojen en langs de enige maritieme kruisweg ter wereld in de richting van Padron.
Terwijl wij de zon zien opkomen stuift het schip over het water. Links en rechts van mij zitten behulpzame Spanjaarden. Met behulp van Google Translate laten zij mij lezen wat de gids te vertellen heeft. Ik ben hen dankbaar, niet eens zozeer voor hun vertaling maar vooral voor het feit dat hun lichaamswarmte al te grote onderkoeling helpt te voorkomen.
De vaarroute leidt ons langs de enige maritieme kruisweg ter wereld. 12 (of 17) kruiswegstaties passeren wij.
De zonsopgang is prachtig, een magische ervaring hier op het schip,
Een prachtige boottocht, een mooie afronding van de spirituele variant.
Na het uitstappen heb ik nog maar 1 wens: eerst warm worden, en dan …..met de trein vanaf Padron op weg naar Santiago.
Dag 4: Santiago de Compostela
Mijn laatste dag in Santiago. Ik slenter door de straatjes, ik kijk naar de aankomende pelgrims op het plein en ik geniet van de ontmoetingen die er ook vandaag weer zijn. Een heerlijk rustige dag, een dag waarin ik verlang naar thuis.
Ademloos in Santiago
Reizen is geen vrijetijdsbesteding.
Reizen is een manier van leven.
Voor mij is het belangrijkste; het reizen op paden die hart hebben.
Zo reis ik, en de enige zinvolle uitdaging is om die in haar volheid te volbrengen.
Zo reis ik,
kijken, kijken,
ademloos kijken.
(Bron: Henk de Velde)
Ook Karin is net aangekomen.
Chatten met thuis: we zijn er echt!
Een toast met Mieke, samen ronden wij deze camino af, samen maken wij plannen voor volgende camino’s.
Het plein van bovenaf.
I’ll be back
Via deze link lees je meer over de variante espiritual.
