Loopend Vuurtje Wandelreizen

Camino Ingles/Finisterre, Spanje, 27 september – 11 oktober 2019

Eind september 2019 is het zo ver. Voor Loopend Vuurtje Wandelreizen mag ik op stap met 10 mooie vrouwen. Samen met hen loop ik twee hele camino’s. 

Vanaf Ferrol lopen wij de camino Ingles. Vanaf Santiago lopen wij de camino Finisterre. 

Voor de groep liggen voorafgaand aan de reis de credencials  al klaar, de comfortabele hostels/pensions en hotels zijn gereserveerd en voor degenen die ervoor gekozen hebben is het bagagevervoer geregeld.

Tijdens de reis maak ik dagelijks een verslag dat ik plaats op facebook. Deze verslagen vormen de basis voor het wandelverslag op deze site. Mede namens reisgenoten Jannie, Jeannette, Tipy, Martine, Els, Annemie, Els, Corrie, Els en Inge wens ik je veel inspiratie voor je eigen weg en leesplezier.

Dag 1: Schiphol – Ferrol, Onze reis is begonnen

Het is nog heel erg donker als ik vanmorgen om 5.00 uur op Schiphol de groepsgenoten de hand schudt. Licht gespannen heet ik hen welkom, ook elk van hen blijkt enigszins gespannen. ‘Zal het een leuke groep,zijn?’, ‘Heeft iedereen zijn paspoort of ID-kaart bij zich?’, ‘Is de reisleider een beetje te pruimen?’, het zijn zo maar een paar vragen die een mens kan bezighouden.

Een paar uur later is de spanning vewrdwenen. In de zon laten wij ons vastleggen in de haven van het aan de noordkust van Spanje gelegen Ferrol, het beginpunt van de Camino Ingles. 

Heel fijn vind ik het moment waarop ik aan de haven van Ferrol iets kan vertellen over het geheim van de Jacobsschelp. De schelp die pelgrims op hun rugzak tijdens de camino aan hun rugzak hangen. Een teken van verbinding met de eeuwenoude camino, met elkaar en met ons de mensen die wij onderweg gaan ontmoeten. 

Onze reis is begonnen, de spanning is eraf!

Dag 2: Ferrol – Naron, Het vertrek (15 km)

Vandaag vertrekken wij vanaf het begin van de camino Ingles. De eerste stempel wordt gezet, een groepsfoto wordt gemaakt, de eerste wandeldag is een feit. Het weer is fantastisch, graad of 20 en volop zon.

 De route verrast ons met een nieuwe alternatieve route langs oude paden, weilanden en langs een hele oude watermolen.

Wij zijn vertrokken en hebben licht de eerste halteplaats bereikt.Bij ons vertrek lees ik en laat ik lezen (dank Els )een gedicht over vertrekken en over de kracht van de wandelaar. Wij zijn vertrokken, ik ben weer onderweg.

 In wezen is vertrekken niets anders 

Dan je openstellen voor anderen
Hen ontmoeten en ontdekken
Je openstellen voor andere ideeën

Ook voor ideeën die tegenstrijdig zijn met die van jezelf

Dat betekent de kracht te hebben van een echte wandelaar.’

 (Dom Helder Camara, verkort)

Dag 3: Naron – Pontedeume, De herberg (15 km)

Als de wekker gaat, wrijf ik de resterende slaap uit mijn ogen en maak ik mij klaar voor de dag. Het Spaanse ontbijt bestaande uit een kop koffie, een glas zumo de naranje en tostada en de opgewekte gezichten van de groep doen mij goed, ze hebben er weer zin in.
Mijn vermoeidheid, het gevolg van een paar slecht geslapen nachten, verdwijnt in deze sfeer als sneeuw voor de zon.

Wat volgt is een bij vlagen prachtige wandeling rondom de baai van Ferrol. De regen kleurt mooi bij het water, de poncho’s brengen kleur in het geheel.

Miezerregen wordt afgewisseld met zwaardere buien. Tussen de buien is het droog. Regenkleren en jassen worden onderweg in het ritme van de regen aan en uit gedaan.

De stemming binnen de groep blijkt ook onder deze weersomstandigheden goed en ontspannen.
Ieder loopt, klimt en daalt in zijn eigen tempo, regelmatig wordt er gezamenlijk, in de open lucht of bij een cafe, gepauzeerd. 

Onderweg hangen jacobsschelpen, Te koop of te geef voor de pelgrim onderweg, naar goed pelgrimsgebruik op donativo-basis, het geldkistje voor de vrijwilliger bijdrage hangt er losjes bij. 

Na de laatste kuitenbijter bereiken wij onze herberg van vannacht. Mooi om te ervaren hoe je na zo’n regendag extra kunt genieten hele gewone dingen: een comfortabele kamer, een lange warme douche en droge kleren.

‘Mens-zijn is een herberg
Elke ochtend verschijnt er een nieuwe gast
Een vreugde, een regenbui, een depressie, een gemenerik, een flits van inzicht komt
Als een onverwachte bezoeker
Verwelkom ze allemaal en onthaal ze gastvrij!
Zelfs als het een hoop zorgen zijn
Die op gewelddadige wijze al het meubilair in je huis slopen
Behandel dan nog steeds elke gast met respect.
Hij ruimt misschien wel bij je op
Voor een nieuwe verrukking
De sombere gedachte, de schaamte, het venijn
Ontmoet ze met een glimlach bij de deur
En vraag of ze binnen willen komen
Wees dankbaar voor wie er komt
Want ieder van hen is gestuurd
Als een gids uit het onbekende.’
(Rumi)

Dag 4: Pontedeume – Betanzos, Open mensen (21 km)

Vol goede (weers)verwachtingen starten wij vandaag zodra de zon is opgegaan. Dat klinkt heel vroeg, maar feitelijk valt het wel mee, de zon komt hier op dit moment pas rond 8.30 op. Het landschap is open, afgewisseld met eucalyptus-bossen en kleine boerendorpen. De paarden vinden hier net als wij hun eigen weg en eigen pauzeplekken.

Dorpjes en horeo’s, graanschuren op poten, worden door ons gepasseerd, de eerste Romeinse brug wordt door ons overlopen. Altijd weer bijzonder, een foto meer dan waard.

Voor het eerst lopen wij wat verder uit elkaar. Het gebied waar wij lopen is heuvelrijk, het is belangrijk om ook tijdens het stijgen en dalen je eigen tempo te vinden en aan te houden. Tijdens de pauzes zoeken we elkaar weer op, op een terras of op een plekje in het gras of op een muurtje.

De afgelopen dagen hebben wij nauwelijks andere pelgrims gezien. De camino Ingles is duidelijk een stuk rustiger dan andere camino’s. Vandaag zijn wij verheugd dat we regelmatig andere pelgrims kunnen ontmoeten. Juist de open ontmoeting met elkaar en andere pelgrims maakt een camino extra bijzonder. En dat is precies wat er onderweg steeds meer gebeurt.

‘Open mensen zijn een zegen voor ons. Bij hen in de buurt kunnen wij ons ook openen. Hun oprechtheid doet goed.’ (Anselm Grun).

Na ongeveer 22 kilometer lopen krijgen wij zicht op ons eindpunt van vandaag, het mooie Betanzos, dalend kijken wij er naar uit.

Dag 4: Gastvrijheid in Mino

Het restaurant waar wij vanavond eten is duidelijk nog niet gewend aan pelgrims. Zeer blij zijn ze met mijn reservering voor de groep, speciaal voor ons is een Engels sprekende neef gebeld, hij neemt onze bestellingen op.

Wat volgt is een verrassend 3-gangen-menu voor het luttele bedrag van €10,00.

De Gallische eigenaresse geeft ons bij het toetje Spaanse les. In koor praten wij haar na.

Na een paar algemene woorden, buenos dias, buenos noches, laat zij ons zeggen dat het eten lekker was en dat de bediening een pluim verdient.
Trots vertelt ze dat de kok haar zoon is. Ze straalt als ze over haar pasgeboren kleinkind vertelt.

En ze heeft gelijk: de gastvrijheid, humor en het geduld van onze plaatselijke gastheren en gastvrouwen verdient niets dan lof! We voelen ons hier zeer welkom en gezien.

(Foto de Engels sprekende neef en de eigenaresse van het restaurant (dank voor het delen van de foto Els Van’t K)).

Dag 5: Betanzos – Hospital de Bruma, Klimmen en dalen (27 km)

Met de zaklamp van mijn telefoon lukt het mij om in de schemering van de ochtend een gedicht voor de dag mee te geven. Een gedicht over klimmen, uitputting, je eigen tempo houden. Een gedicht over het opgeruimde gevoel dat het bereiken van de top na een pittige klim kan geven.

In de ochtendzon hebben wij publiek. Een gemeend buen camino valt ons toe.

Voor ons ligt vandaag een pittige route.een etappe van 25 km en een stijging van 800 meter in totaal. Er is regen voorspelt, wij zijn voorbereid, wij voelen wij ons klaar voor deze nieuwe dag.

Wat wij ervaren is een heerlijke wandeldag. Elk loopt in haar eigen tempo rustig naar boven en soms weer even naar beneden. Bij de pauzes treffen wij elkaar, even uitblazen en ervaringen delen. Tot onze verrassing schijnt de hele dag de zon. Tot onze verrassing valt het klimmen uiteindelijk enorm mee.

Bij de laatste pauze treffen wij een vriendelijke eigenaresse. Ze wil graag met ons op de foto, ze heeft haar attributen bij de hand. Een mooie dame die de camino niet heeft gelopen. De afstand naar Santiago meet zij in auto-kilometers. 

Na een flinke tippel bereiken wij ons eindpunt, het gehuchtje Hospital de Bruma. Het dorpje is in de ogen van Tipy en Els wel erg klein, zonder zorgen lopen zij het eindpunt van vandaag in volle afwachting van nog een nieuwe berg voorbij. Extra vermoeid keren zij na een telefoontje terug op hun warme schreden. 

Trots ben ik op deze groep, zeker hebben diverse mensen last van pijntjes en pijnen. Zeker valt het lopen of de eigen gedachten soms best wel zwaar. Elk van ons loopt haar eigen Pelgrimsweg. En waar nodig is steun in de vorm van een lach, een helpende hand, een rolletje tape of een goed gesprek aanwezig. Net zolang tot we boven aankomen en weer ruimer kunnen ademhalen.
Het etappedrankjes is voor ons allemaal vandaag ruim verdient. 

‘De Pelgrimsweg is klimmen omhoog
De uitputting verdragen
Goed en kwaad als gezellen
Hun wel en wee doorgronden
Aankomen tussen hemel en aarde,
Ruimer ademhalen
Het uitzicht wijder.’
(Catharina Visser, verkort)

Dag 6: Ordes – Hospital de Bruma – Ordes, De magie van de camino (23 km)

Over de magie van de camino doen veel verhalen de ronde. De camino zou life-changing zijn, een magische ervaring die je in diep contact brengt met je eigen ik, met je mede-pelgrims en misschien wel met God. Tijdens de gesprekken onderweg hoor ik dat meelopers regelmatig is gevraagd waarom ze de camino gaan lopen en wat ze er in hun leven daarna van verwachten. En nu wij ‘al’ 6 dagen onderweg zijn wordt door het thuisfront gevraagd of ze al iets bijzonders hebben ervaren.

Tijdens onze rondwandeling vandaag spreek ik met een aantal mensen over hoe zij de camino tot nog toe ervaren. Ik hoor verschillende reacties. Unaniem vindt men de wandelingen en het weer zeer aangenaam, het is ook gewoon een heerlijke wandelreis. Een wandelreis het lokale leven van de vrouw in de muurschilderingen wordt weerspiegeld.

Unaniem vindt men het lastig om het thuisfront uit te leggen wat de camino voor hen is en doet. Heel bijzonder is het niet, maar tegelijkertijd is het ook heel speciaal. Gewoon lopen en het bloemrijke landschap met elkaar ervaren.

Misschien moet je het gewoon stap voor stap en zonder al te veel verwachtingen ervaren.

Gewoon ervaren, zoals wij ook vandaag weer met volle teugen doen.

‘Men vraagt mij almaar,
ben je aan’t veranderen?
Mijn antwoord: steeds zet ik mijn ene voet
gewoon nog voor de andere.
Ik voel mij niet beter
maar zeker ook niet slechter
en plaats mijn linkervoet
maar weer eens voor de rechter.
Toch voel ik mij soms even flinker
en zet mijn rechtervoet weer rustig voor mijn linker.’
(Tijs Dorenbosch)

Dag 7: Ordes -Siguero, Respect voor elkaar (18 km)

Wij delen vandaag onze route met 4 groepen middelbare scholieren. Jongeren in de leeftijd van 12-16 jaar lopen met bagage en onder begeleiding van hun leraren bijna 100 km van Coruna naar Santiago. Onderweg slapen zij op hun matje op de grond van afgehuurde restaurants.

Een aantal van deze jongeren vindt het leuk hun Engels met ons in praktijk te brengen, een van hen heeft de ambitie om in Cambridge te gaan studeren. De leraren vinden het leuk om hun jongeren wat Duitse woorden te leren, in de veronderstelling dat wij die kunnen verstaan.

Veel jongeren hebben het zichtbaar zwaar, het is voor hen de vierde lange wandeldag, al drie nachten hebben zij slecht geslapen. Ze ogen vermoeid, ze lopen soms zichtbaar met pijn aan de voeten.
Maar elk van hen is vastberaden: Santiago gaan ze met elkaar bereiken.

Zo ook is het in onze groep. Ook wij zijn inmiddels enigszins vermoeid. En ook wij zijn vastberaden: morgen komen wij net als deze jongeren aan in Santiago, een bijzonder (tussen)doel op onze reis naar het einde van de wereld.

Aan het eind van de dag applaudisseren wij de jongeren naar hun overnachtingsplek. Voor hen hebben wij respect, deze jongeren met ambities.

Dag 8: Sigueiro – Santiago de Compostela, Verlangen naar de kathedraal... (18 km)

Vol verwachting zijn wij, een kleurijk gezelschap, weer op stap.
Op weg naar Santiago, nog minder dan 15 km te gaan……..

Via de paaltjes tellen wij rustig af naar nul.

Iedereen in de groep ervaart vandaag de aantrekkingskracht van Santiago, van de groep hoor ik dat ik vandaag steeds sneller ga lopen.

Toegejuicht door de doedelzakspeler lopen wij vanmiddag het plein voor de kathedraal van Santiago op. Precies op dat moment komt de zon door de wolken. Een ontroerend mooi moment, zowel voor de mensen uit de groep die hier voor het eerst aankomen, als voor degenen die hier vaker zijn geweest, zo ook voor mijzelf. 

De onderlinge felicitaties die volgen zijn  welgemeend. Wij vieren individueel en met elkaar onze aankomst in Santiago.

 Dag 9: Santiago de Compostela, Gastvrije ontvangst

In Santiago is voor de Nederlandse en Vlaamse pelgrims een eigen huiskamer aanwezig. Door vrijwilligers Jaap en Geeke worden wij hier vanmorgen zeer gastvrij ontvangen.

En daarna is het tijd voor de pelgrimsmis. Vanwege de restauratie van de kathedraal maken wij die mee in de Fransiscuskerk. Ruim op tijd zijn wij aanwezig, net als de honderden jongeren die wij onderweg hebben ontmoet. Ook zij zijn aangekomen in Santiago. Aan hen wordt terecht de ruimte gegund om een deel van de lezingen voor hun rekening te nemen. Een mooie viering, we voelen ons hier welkom.

Bij het pelgrimsbureau blijken de regels aangepast. De wachtrij is overgenomen door een nummertjes-apparaat. Groepen wordt vanwege de drukte dringend verzocht om te kiezen voor het groepsloket. Voor het eerst mag ik de pelgrims in de groep inschrijven in het register van de kathedraal.

Bijzonder vind ik het als ik vervolgens vanavond de welverdiende Compostella’s aan elk van de anderen persoonlijk mag uitreiken. Ik zie op dat moment in de ogen van elk van de deelnemers trots en blijdschap. Maar vooral zie ik in ieders ogen dat de liefde voor de camino en voor Santiago is open gebloeid.

Tijdens het eten proosten wij op Loopend Vuurtje en op onze aankomst en op ons aanstaande vertrek.

Dag 10: Santiago – Negreira, Loslaten van wat wij net gevonden hebben (22 km)

Rustig lopend verlaten wij de vanmorgen de stad van ‘het graf van een apostel’. Wij gaan op weg ‘naar de kust van Finisterre’, het einde van de wereld. 

De prachtige route leidt over Romaanse bruggetjes, door bossen, over heuvels, door traditionele dorpjes en langs een kleine waterval.

Het weer is geweldig, veel zon en temperaturen tussen de 20 en 25 graden. In de loop van de dag gaan eerst een voor een de jassen uit, vervolgens worden broeken afgeritst en uiteindelijk worden t-shirts vervangen door hemdjes.

Het tempo ligt hoog, een ieder is nu in een betere conditie dan bij ons vertrek nu al weer ruim een week geleden. De sfeer is goed, er is humor, en er is zorg en oprechte aandacht voor elkaar. Een heerlijke dag met aan het eind van de middag een hartelijke ontvangst door de gastvrouw van ons tijdelijke thuis. Ons thuis voor 1 nacht.

Ons gedicht van vandaag is van Cees Nooteboom:

‘De echte reiziger leeft van zijn verscheurdheid
van de spanning tussen
het vinden en het weer loslaten,
en tegelijkertijd is die verscheurdheid
de essentie van zijn leven.
Hij hoort nergens
aan het overal,
waarin hij voortdurend verkeert,
zal altijd iets ontbreken.

Hij is de eeuwige pelgrim
van het ontbrekende,
van het verlies,
en net als de echte pelgrims in deze stad
is hij op zoek naar wat toch weer verder lag
dan het graf van een apostel
naar de kust van Finisterre
iets wat wenkt en onzichtbaar blijft
het onmogelijke.’

Dag 10: Negreira, Mijmering in de avond 

Ik ben benieuwd naar morgen. De etappe die dan op het programma staat is lang (34 km) met onderweg veel hoogtemeters en zon. Een etappe die van elk van ons, niet in het minst ook van mijzelf, veel zal vragen.

Elk van de deelnemers gaat de uitdaging in het eigen tempo aan……met (voor het geval dat…) opties om onderweg te beslissen de route in te korten en ……met mij als bezemwagen🤪.

Ik ben benieuwd, ook voor mij is dit een flink uitdagende etappe. Ik heb er zin in.

Dag 11: Negreira – Olveiroa, Grenzen verleggen (34 km)

Tja wat kan ik over een dag als vandaag vertellen. Er is over vandaag zoveel te schrijven en eigenlijk schieten alle woorden tekort.

Het is nog donker als wij ons hostel verlaten, vol onzekerheid over wat de dag ons brengen zal.

En de dag brengt ons veel, heel veel.
– een prachtige zonsopgang
– mooie uitzichten over de dalen waar de wolken lang blijven hangen
– zon wanneer je het nodig hebt, lekker om bij op te warmen
– bewolking op het goede moment, klimmen over steile kale paden gast makkelijker als de zon niet al te fel schijnt
– horeca als je er aan toe bent, wij pauzeren op een terrasje na 13, 21 en 31 km lopen
– mooie geluiden, vogels die we niet kennen, de verschillende geluiden die de voetstappen van medewandelaars, het ruizen van de bladeren van de bomen, het zoemen van een bij.

De foto’s geven een indruk, de ervaring is niet beter te vangen.

Vooral brengt de dag elk van ons een prachtige ervaring. Diverse mensen hebben zichzelf verrast en overtroffen met hun eigen prestatie:. Ondanks eigen verwachtingen hebben zij het gehaald en hebben zij de hele afstand zonder al te veel moeite gelopen.

Drie mensen hebben na het grootste deel van de route gelopen te hebben de kracht gehad om het besluit te nemen de route niet helemaal uit te lopen. Zij hadden de kracht hun eigen grens in acht te nemen.

Onder luid gejuicht en met applaus werden de 8 mensen die de hele route hebben gelopen ontvangen door de anderen. Het etappedrankje is zeer verdient.

En ik? Ik ben ongelooflijk trots op elk van de tochtgenoten. Ik vind het een genoegen om elk van hen in hun eigen tempo hun grenzen te zien verkennen en binnen die grenzen hun eigen wijze. keuzes te zien maken. Prachtig om te zien hoe meerdere mensen hun grenzen hebben verkend en hebben verlegd.

Met een grote glimlach op mijn gezicht denk ik terug aan deze dag. Een topdag waarin wij bijna 35 km hebben gelopen en ruim 700 meter hebben geklommen, ook ik……😎

Dag 12: Olveiroa – Cee, Naar binnen en weer naar buiten (20 km)

Het regent. Elk van ons trekt zich terug in een regencape. Met het geluid van de tikkende regen op mijn capuchon mijmer ik over de afgelegde weg. Zoveel oude en nieuwe herinneringen in een paar dagen tijd. Het tikken van mijn stok houdt mij in een lekker wandelritme. Voor en achter mij andere wandelaars. Niet alleen vandaag lopen zij voor en achter mij. Al vele eeuwen wordt dit pad belopen. Ik voel mij al mijmerend onderdeel van zoveel

Op een kruispunt van wegen moeten wij kiezen. Dit keer gaan wij naar links, het einde van de wereld lonkt.

Ook na de pauze blijft het regenen. Ik doe mijn oortjes in. Mijn lied voor dit moment is ‘Let It be’. Luidkeels zing ik mee, ik ben voor nu een tevreden mens.

Met het zicht op de zee begint later op de dag de zon weer te schijnen. De cape gaat weer uit, de gesprekken worden voorgezet waar ze waren gebleven.

We treden weer naar buiten, het licht van het mooie dorpje Cee tegemoet.

In Cee staan de pelgrimsschoenen voor ons klaar. Het is een feit, die schoenen passen wij allemaal.

Vanavond slaapt de groep op 2 verschillende plekken. De ene helft slaapt op een vrij luxe hotel midden in het dorp. De andere helft slaapt in een smaakvol ingericht pension met uitzicht op de baai.

Dag 13: Cee, Gaandeweg 

Gaandeweg lopen wij vandaag naar het einde van de wereld.

‘Gaandeweg ga je beseffen
gaandeweg dringt tot je door
waar de tocht je toe zal brengen
gaandeweg zie je het spoor
gaandeweg kom je erachter
gaandeweg groeit het gevoel
dat het eindpunt niets is dan een middel.’
(Huub van der Lubbe)

Dag 13: Cee – Finisterre, Het is er een mooie dag voor (20 km)

Vandaag gaan wij op weg naar het einde van de wereld. Rustig lopen wij de laatste kilometers door het bos….

met uitzicht op zee……

langs de weg van de liefde….

Het einde van de wereld trekt, zelfs de koffie weet de weg………..

We zijn op weg naar het einde van de wereld. Het is er een mooie dag voor!Een mooie dag, niet in het minst voor deze 2 zussen, hen staat straks een enorme verrassing te wachten, ze moesten eens weten.

Dag 13, Finisterre, Het eindpunt bereikt

Vandaag bereiken wij met elkaar het einde van de wereld.
En wat is het een een mooi einde!!
Zo’n dag waarop echt alles is wat je er niet van durft te hopen.

‘It’s the end of the world and we feel fine’
(R.E.M).

In het dorpp Finisterrre (of Fisterra zoals ze hier in Galicie zeggen) genieten wij van een maaltijd. We worden vergezeld door de dochters van twee deelnemers. De dochters die hun moeders op de kaap verrasten en hen en ons onvergetelijk mooie momenten hebben bezorgd. 

In de middag nemen wij ons certificaat in ontvangst. Een kleurrijke bevestiging van de camino Finisterre die wij tot het einde hebben gelopen. 

Met elkaar gaan wij in de avond terug naar de kaap, het meest westelijk gelegen punt van West-Europa. Samen met andere pelgrims zien wij de zon in de zee ondergaan. Samen met andere pelgrims ronden wij hier onze pelgrimstocht af, verder dan hier kun je niet lopen.

Dag 14: Finisterre – Santiago, Dwarrelen door de stad.

In 1,5 uur rijdt de bus ons terug naar waar wij 5 dagen geleden de camino Fisterre begonnen zijn begonnen. Ons rest de bijna laatste dag van onze reis, een dag in Santiago.

En tja wat doe je op zo’n bijna laatste dag? Onze camino is afgerond, langzaam maken wij ons op om weer naar huis te gaan. Ik dwarrel door de straten.

Te midden van de aankomende pelgrims lig ik in de zon rustig op het plein.

Ik eet tarte de Santiago…

en poseer in de schaduw van Sint Jacobus….

Ik pak mijn tas opnieuw in en vier met de groep tijdens de afscheidsmaaltijd onze mooie en gedeelde ervaringen.

Om 4 uur gaat morgenochtend de wekker. Wij zijn bijna klaar voor het afscheid, bijna klaar om weer naar huis te gaan. Bijna! Nu eerst nog even feesten op het plein…..

Dag 15: Santiago – thuis

Wat hebben wij een bijzondere camino ervaren. Met elkaar en los van elkaar liepen wij van kust naar kust. Wij begonnen bij de zee in Ferrol als onbekenden voor elkaar. Elk van ons vol van eigen verwachtingen en eerste indrukken. Via de camino Ingles, Santiago en de camino Fisterre liepen wij naar het einde van de wereld.

Onderweg leerden wij tijdens de vele mooie en soms ook minder mooie kilometers elkaar, onszelf en de camino steeds beter kennen. Door weer en wind klommen wij over vele Gallicische heuvels. We deelden maaltijden, blarentape, vreugde, stilte, humor en levensverhalen.
Gaandeweg veranderden wij stap van stap van wandelaar in pelgrim.

Els, Corrie, Tipy, Martine, Inge, Els, Annemie, Els, Jannie en Jeannette dank voor jullie vertrouwen en dank voor jullie openheid, humor en kameraadschap. Ik wens jullie een mooi vervolg van deze camino, gewoon als pelgrim in het dagelijkse leven. Ik mis jullie nu al, tot ziens!

Marjon, Annemarie en Linda van Loopend Vuurtje dank voor deze mooie reiskans, ik heb het weer zo graag voor en met jullie gedaan.

En voor alle mensen die ons via Facebook of anderszins hebben gevolgd: leuk jullie reacties, dat deed ons goed!

Ontdek –
Alleen in het verdergaan
geduldig, stap voor stap
blijf je in het spoor
openen zich nieuwe mogelijkheden
vind je de zin
Want de eigenlijke pelgrimstocht
is jouw leven van alledag
(Peter Miller)

Meer info over de camino’s die je met Loopend Vuurtje in 2020 kunt lopen: https://www.loopendvuurtje.nl/reizen/thema/camino

Dag 15: Onbestemd naar huis

Zojuist zijn wij geland. Zojuist heb ik afscheid genomen van alle reisgenoten. De reis was mooier dan gedacht, de camino is voor nu gedaan.

Ik ben weer in Nederland, en toch ook nog niet. Langzaam heel rustig ga ik met weer op weg naar huis, stap voor stap weer naar het leven van alledag…..

Op weg naar huis, gevuld met hele mooie nieuwe herinneringen, ik draag ze in mijn hart.

Eerder schreef ik al over wat ik nu weer ervaar: https://opstapmetirene.nl/het-leven-van-alledag/ 

Heb je ook zin om een keer een pelgrimsreis mee te lopen? Via onderstaande link vind je de geplande reizen.

Pin It on Pinterest

Share This