We leven als mensen allemaal met een eigen ‘verhaal’: ik ben timmerman, advocaat, manager, buschauffeur, directeur, vader of moeder of kind.
Ik ben niet….
Maar natuurlijk zijn we dat niet werkelijk. Ik ben niet die manager, want als die rol weg zou vallen, ben ik nog steeds.
Wie ben ik wel….
Wie of wat ben ik dan wel? Wie zijn we zonder die houding, dat masker, dat pantser als afweer? Die vraag is niet zo gemakkelijk te beantwoorden, daar buigen filosofen, theologen en ook mensen als jij en ik al millennia hun hoofd over, het is een van de meest wezenlijke levensvragen.
Wel is gemakkelijk herkenbaar, dat als ik dat ‘verhaal’ afleg, ik daarmee de scheiding tussen mij en de ander ophef, en er in de plaats daarvan een ervaring kan komen van niet-gescheidenheid, van verbondenheid, van eenheid.
Pelgrim onderweg….
Als pelgrim leg ik heel wat van die verhalen en rollen terzijde. Ik ben niet meer herkenbaar als degene met die en die positie en omstandigheden, ik ben alleen nog maar een anonieme wandelaar.
En precies dat zou wel eens heel plezierig en ontspannend kunnen werken in de ontmoetingen en contacten onderweg: precies op die manier is het fijn om als mens met elkaar om te gaan en in verbinding te zijn. Dan valt de afstand en tegenstelling tussen mij en de ander weg, en opent zich de weg naar het verbonden zijn.
(Bron: Ruud Bruggeman (verkort/bewerkt))
