5 maart 2022: Waterliniepad/NS-wandeling Houten Castellum – Culemborg
Bij het NS-station maken wij kennis met elkaar. We zijn vandaag met 14 personen, 13 vrouwen en 1 man. De meeste lopers blijken uit ‘deze omgeving’ te komen. Ik hoor plaatsnamen als Culemborg, Tiel en Zaltbommel. Maar ook zijn er mensen die iets verder hebben gereisd, bijvoorbeeld uit Hilversum, Almere, Amersfoort, Rijswijk (ZH) en Den Haag. Elk van ons is nieuwsgierig naar deze route.
De route die wij lopen start in de nieuwbouwwijk Houten Castellum. Deze wijk is naar Romeins voorbeeld gebouwd in carré-vorm en is omringd door een slotgracht. De straten hebben namen met voorvoegsels als Porta en Via. De huizen aan de buitenkant liggen aan het water. Kleurrijke wachters van een wat mij betreft prettig voelende, speels opgezette nieuwbouwwijk.
Deze kleurige huizen zijn boven het water gebouwd, via vlonders lopen wij door hun ‘voortuin’.
Het verdronken bos is begin vorige eeuw in gebruik genomen als waterbergingsgebeid. In tijden van veel neerslag wordt het water hier opgevangen. De bomen bleken echter niet bestand tegen de hoge waterstand, ze gingen dood. Vandaar de naam voor dit gebied: Het verdronken bos.
Via het vlonderpad lopen wij door dit bijzondere waterbos.
Aan de andere kant van het verdronken bos ligt het riet plat op het water. Jeanet heeft er een mooie foto van gemaakt.
Daar waar het water in de schaduw ligt, zie je een dun laagje ijs op het water liggen. Het heeft hier vannacht flink gevroren.
Na het bos bereiken wij het inundatiekanaal. Dit is een kanaal dat onderdeel is van de tussen 1815 en 1940 aangelegde Hollandse waterlinie. Bij het naderen van de vijand kon men met het water uit dergelijke kanalen het land zo’n 40 cm onder water zetten. Dat zou de vijand remmen en het rijke westen van Nederland bescherming bieden. Langs het kanaal loopt een grasdijk. Wij lopen door de modder, het glibberen valt mee.
Voor de gesloten poort van het WKU-fort, ook onderdeel van de waterlinie, houden wij pauze. Er zijn geen bankjes.
Nadat wij elkaar belooft hebben dat we iedereen weer overeind zullen krijgen, gaat bijna elk van ons op de grond te gaan zitten. De zon is warm genoeg, er is geen zuchtje wind.
In goede stemming vervolgen wij na de pauze onze weg. Het is droog, het is stil, het geluid van de overvliegende ganzen klinkt als muziek in mijn oren, voor mij is dit het geluid van het rivierenland.
Wij komen een route-maker tegen die een wandeling voor WS78 voor maart 2023 aan het uitzetten is. Hij geeft ons de tip om de route een klein beetje te verlengen en een ommetje te maken door en over een extra fort. Met elkaar beslissen wij zijn advies te volgen.
Hert fort Lunet aan de Snel bestaat uit in grasheuvels gegraven etages. Vanaf de top zou je een prachtig uitzicht hebben. Zonder twijfel beklimt iedereen ook de laatste trap.
Even later voelen wij ons ‘on top of the world’.
Ook bij Fort Honswijk staan wij stil. Dit fort, gebouwd tussen 1841 en 1848, moest de vijand de doortocht over de Lekdijk verhinderen en om in samenwerking met het aan de andere zijde van de rivier gelegen Fort Everdingen de Lek af te grendelen. De oorlog is ook hier dichtbij.
We nemen opnieuw pauze. Er zijn toiletten, je kunt een kop koffie drinken en we lopen een rondje door het fort. Het voelt veilig en tegelijkertijd geeft deze plek ook een afgesloten gevoel.
Vanwege het hoogstaande water en de natte ondergrond kies ik er op advies van de routemakers voor om deze keer niet door de uiterwaarden van de Lek te lopen maar over de winterdijk. Voordeel van die route is dat wij een mooi uitzicht hebben op de rivier, aan onze rechterhand, en op het lager gelegen boerenland links van ons, een mooi landschap met goed onderhouden boerderijen.
Met het autoveer, de Liniepont vaart in de winter niet, gaan wij naar de overkant van de Lek. De pont is net weg als wij aankomen, 10 minuten later is hij terug.
Voor 80 cent pp vaart de schipper ons over. Zonder mondkapjes, wat voelt deze tijd weer vrij!
Culemborg is een monumentaal stadje. Sonja woont hier, zij vertelt ons over de historie en wijst ons een mooie weg.
Op de Markt, met uitzicht op de enig overgebleven poort sluiten wij bij Brownies en Downies de wandeling met een verwarmend drankje af. Terwijl ik mijn drankje drink zie ik lachende gezichten en ontspannen ogen. De zon op je huid, de prachtige omgeving en het ontspannen tempoi maakten deze dag tot een topdag. Het goede gezelschap deed vandaag de rest.
Door de poort lopen wij richting het station. Met een welgemeend ‘bedankt en tot ziens’ nemen wij afscheid. We gaan weer op weg naar huis.
Dag allemaal, dankzij elk van jullie werd het een prachtige dag. Tot snel!
