Camino Portugues: Van Porto naar Santiago

Loopend Vuurtje 29 april – 16 mei 2022

Dag 0: The Camino is calling….

Het draaiboek is klaar, de boardingpassen en andere papieren voor de groep zitten in mijn tas. Hun namen en nummers zitten in mijn telefoon. Op de valreep nog een bijscholing wandel-EHBO gedaan. Hoop dat ik die kennis en vaardigheden niet nodig ga hebben, hoop dat de mensen geen of nauwelijks blaren of ander ongemak krijgen.
Mijn rugzak heb ik vervolgens ingepakt, en weer uitgepakt, en weer ….
Echt goed word ik er nooit in, dat lichtgewicht reizen. Maar het is gelukt, uiteindelijk.
Ik ben er bijna klaar voor. De eerste tapas en wijn helpen mij in de stemming te komen😉
De Camino is calling, morgen is het zo ver, ik kijk er naar uit….

 

Dag 1 en dag 2: Aankomst in Porto

De start van een Camino Is altijd weer spannend, zowel voor de deelnemers als voor mij. De eerste dagen staan in het teken van loslaten en van ontspannen kennismaken.
Het woord vertragen komt daar voor ons direct al bij. Veel later dan gepland kwamen wij aan in Porto.
Met elkaar ervaren wij een heerlijke aankomst in het mooie Porto. De eerste meters zijn met elkaar gelopen, de eerste stempel is gezet, de eerste ‘proost’ is uitgebracht.
Een veelbelovend begin van een nieuwe Camino.

Wandeldag 1: Porto – Villo do Conde (23 km)

Na een onrustige 1 mei-nacht, in Porto is vannacht door de studenten volop gefeest,is iedereen vanmorgen vroeg uit de veren. Vandaag gaan we echt beginnen met lopen. Sommigen hebben er zo lang naar uitgekeken, naar het lopen van een Camino. Corona heeft deze droom lang vertraagd. Allemaal zijn we benieuwd naar wat we onderweg gaan tegenkomen.

En het begin blijkt goed. De bustocht naar Matosinhos verloopt voorspoedig. Vanaf de bushalte zien we gelijk de eerste gele pijlen. De route is prachtig, het strand staat in bloei, de zee is azuurblauw, het lopen gaat goed en de zon en wind zijn mooi met elkaar in balans. Onderweg wordt ons regelmatig een buen camino, een mooie tocht toegewenst, we voelen ons gezien en kijken onze ogen uit.

De wandeling loopt ontspannen, we nemen voldoende tijd voor pauzes.

Geen haast, voet voor voet op weg naar Santiago. We zijn vandaag gewoon begonnen.

Beginnen

Kleine stappen zijn goed genoeg
Kleine stappen
Voet voor voet

Begin maar ergens
Begin hier
Adem in en uit, en uit en in

Dat is alles wat je hoeft te doen vandaag
Geen haast.

(Gedicht van Marije Hage)

Wandeldag 2: Villo do Conde – Sao Felix (20 km)

Drie tenen uit de groep vragen vandaag mijn aandacht. Ik tape de beginnende blaren af, zo kan elk van ons weer pijnvrij op weg.
We vervolgen onze route langs de kust. De kust toont zich vandaag op zijn mooist, de rotsen, de bloemen, de geur en het geluid van de ruisende golven en de zon. Een van de deelnemers zegt dat hij hierdoor enorm tot rust komt. Ik snap dat gevoel, ook ik ervaar dat bijna…..

Na 12 kilometer lopen nemen wij afscheid van de zee. We gaan op weg naar de Centrale/binnenlandse route, vandaag naderen wij die met 7 verharde kilometers.. Fijn om onderweg even te schuilen voor de warmte.

Na een lange klim met als afsluiter een trap met 7×40 treden zijn we allemaal even stil.
We zijn er stil van, van de kruisweg die langs de trap is uitgebeeld, van het wonderschone uitzocht over de oceaan en niet in het minst door het ademtekort na de klim 😉
Wandeldag 3: Sao Felix – Barcelos (22 km)

Het is vandaag de derde aaneensluitende dag dat wij een etappe van meer dan 20 km lopen. Best pittig, mede door de veelal harde ondergrond en de diverse klimmetjes. Spieren en voeten hebben het er best zwaar mee, de stemming lijdt er in het geheel niet onder.

Langzaam maar zeker wennen we aan het onderweg zijn. De gesprekken verdiepen zich, met elkaar en met pelgrims uit onder meer de VS en Australië. De omgeving is heel anders dan aan de kust, boeren en boerinnen werken op het land, We passeren kleine dorpjes, we ervaren een afwisseling tussen bos en akkerland.
Ook de temperatuur is anders, de korte broeken krijgen in de groep de overhand.
Ons eindpunt van vandaag is Barcelos. In een verleden kreeg een pelgrim hier de doodstraf. Toen bleek dat hij onschuldig was, het bewijs daarvan was een dode haan die weer begon te kraaien, kwam de magistraat tot inkeer en heeft hij hem bevrijdt. De pelgrim heeft na zijn tocht naar Santiago Barcelos een beeld van een haan kado gedaan.
Jaren later werd op basis van dit verhaal de haan het symbool van Portugal. Het is hun moreel kompas en staat voor rechtvaardigheid, eenvoud en wijsheid. Het in je huis hebben van de Barcelos-haan, het moreel kompas, brengt jou en je naasten geluk.

In Barcelos vallen wij na het horen/vertellen van dit verhaal met onze neus in de boter. Het is vandaag het feest van de drie kruizen (weer een heel ander verhaal ligt daaraan ten grondslag). In de kerk van Dom Jesus de cruceiro zijn bloementapijten neergelegd voor de Heer van de Kruizen en voor de vrijheidvan Oekraïne.

Juist vandaag vindt hier de grote processie plaats. Een deel van de groep wil daarbij zijn.
Maar niet voordat wij ons etappedrankje hebben gedronken….

Wandeldag 4: Barcelos – Facha (26 km)

Klimmend en dalend verkennen wij het Portugese land. De hoge temperatuur in combinatie met de afstand (26 km) maken het voor elk van ons een uitdagende dag.. Trots ben ik op de mensen die de dag in het eigen tempo hebben gelopen. Net zo trots ben ik op de mensen die besloten hebben om een deel van de route te laten voor wat die is. Want juist in het kennen van je grenzen ontstaat de ruimte die je nodig hebt,

 

Maar hoe heerlijk is het om dan aan te komen in het paradijsje van Han Geelen. We delen bij het welverdiende drankje de nieuwe herinneringen die wij vandaag samen hebben gemaakt. We kijken uit naar het diner waarvan wij de geuren al kunnen ruiken.

Wandeldag 5: Facha – Ponte de Lima – Facha (20 km)

Vanaf de quinta waar wij logeren, gaan wij vandaag verder naar Ponte de Lima. Onderweg is er een groeiend aantal plekken waar pelgrims uitgenodigd worden een steentje of iets anders achter de laten. Sinaasappels en citroenen zijn volop beschikbaar, steeds meer waterpunten zijn neergezet.
We voelen ons welkom en we voelen dat we in het spoor van vele, vele pelgrims voor en na ons lopen. Als de bomen hier konden praten…..
Het mooie weer maakt ook dat het Portugese leven zich veelal buiten afspeelt.

In Ponte de Lina zitten de terrassen vol. De lokale goederen vinden gretig aftrek en de brug over de Lima toont zich op zijn mooist.

Ponte de Lima is een oude Romeinse nederzetting. De brug, het beeld van de soldaten, geroepen door hun eigen naam en de stadspoort geven nog dat historische gevoel.
Het is een mooie plek om rond te slenteren en fruit te kopen. Vanmiddag gebruik ik om mijn kleren te wassen, in de zon droogt het nu extra snel

Wandeldag 6: Ponte de Lima – Rubiaes (17 km)

Na een warm afscheid van onze geweldige gastheer en gastvrouw (Han en Sybille) van de afgelopen dagen gaan wij weer op stap. Voor ons ligt ‘de berg’ .
Vandaag merk ik in de groep extra spanning en even zoveel enthousiasme. Hoe zal het gaan? De pittige klim over rotsen en boomwortels naar de top van de hoogste berg op deze route? En dan die afdaling? En dat in deze hitte?

De groep loopt geweldig, stralend komen de meesten na 9 kilometer klimmen en dalen aan op de afgesproken horeca-plek. De omgeving is prachtig, veel zingende vogels, bloeiende brem, watervalletjes en vrijwel alleen maar onverharde paden. Het gezelschap is goed, de onderlinge sfeer is zeer fijn.

Na de horeca-stop zwaai ik samen met twee anderen de groep uit. Mijn lijf werkt de afgelopen dagen niet helemaal zoals nodig is. Met in het vooruitzicht de rest van de Camino spaar ik mijzelf en geef ik de groep (en mijzelf) vertrouwen (en hen de EHBO-tas😉).

Vanaf de top stuurt de groep mij een stralende foto: met elkaar en door elkaar is elk er gekomen. De afdaling die volgt is door de losse stenen lastig. Met 1 schaafwond als resultaat, de eigenaar laat hem mij bij aankomst met trots zien. 

Trots ben ik op hen allen. Het etappedrankje smaakt vandaag extra lekker.
‘De berg’ ligt achter ons, vanaf hier gaan wij morgen allemaal lopend naar Spanje.

Wandeldag 7: Rubiaes – Tui (24 km)

We hebben ons ritme en onze balans op de Camino gevonden. Opstaan, ontbijten, wandelschoenen aan en gele pijlen volgen.
Twee mensen uit de groep voelen zich hiermee voldoende vertrouwd om vandaag los van de groep op stap te gaan. Hen zien wij weer in Spanje, op een terras voor de kathedraal.
De anderen lopen met mij na het ontbijt weer samen verder. Elk in zijn/haar eigen tempo. Op afgesproken plekken houden wij samen pauze.
Vanuit Valença steken wij via een brug de grens met Spanje over. Jammer, we zullen Portugal en haar gastvrijheid missen. En tegelijkertijd ook erg leuk. We genieten volop, ondanks de vele blaren. En we kijken uit naar dat wat voor ons ligt.
Nog ongeveer 125 kilometer te gaan.

We zullen ze missen: de vriendelijke Portugezen, de pastel de nata’s en de bacalhau.
We kijken uit naar de nieuwe ontmoetingen met en in Galicië.

Wandeldag 8: Tui – O Porrino (17 km)

In plaats van ‘Bom dia’ zegen wij vandaag ‘buenes tardes’. In de plaats van ‘obrigade’ komt ‘gracias’. En wij worden door de plaatselijke bevolking begroet met ‘buen camino’ in plaats van ‘bom caminho’. Kortom we zijn aangekomen in Galicië, de provincie waar in deze periode de natuur zich in duizend tinten fris groen toont.

De warmte vraagt om een vroeg vertrek. Ons ontbijt improviseren wij uit brood, yoghurt en fruit dat we gisteren hebben ingeslagen bij de supermarkt. Een paar forse blaren (en hun eigenaren) vragen nog wat aandacht, en dan gaan we weer op weg.
Gallicie toont zich fris en groen aan ons. Bij een kruispunt van wegen kiezen de meesten voor het vervolg door het groen, de schaduwrijke (wat langere) optie. Een enkeling kiest voor de korte route langs industrie en door de volle zon….🌻

Qua taal ben ik er blij mee dat wij nu in Spanje zijn, inmiddels ben ik in staat de Spanjaarden in hun eigen taal redelijk te volgen, iets wat mij in Portugal toch nog steeds niet lukt. 

De goede gesprekken ontstaan tijdens het lopen ook vandaag weer als vanzelf. Dankbaar en blij ben ik dat ik ook vandaag weer met deze bijzonder mooie groep heb kunnen lopen. Ik voel mij door hen gedragen.

Wandeldag 9: O Porrino – Redondela (18 km)

De haast die de groep bij de start van de Camino had is eruit. De vertraging.geeft ruimte voor ontmoetingen onderweg.

r is meer ruimte voor een aai over de kop van eeen hond. Er is meer oog voor de omgeving en voor de andere pelgrims. Vaker staan we stil, een slokje water, een mooi uitzicht…
De groep geniet even, we vieren het leven in de warme zon en in de verkoelende schaduw. We vieren het leven met een lach en met een traan.

Onze engel van vandaag is Johanna Nater. Dankzij haar inmenging kwam een kwijt geraakte mobiele telefoon binnen twee uur per taxi weer op ons pad. Ook dat is de Camino. Bij ons Hostel met uitzicht proosten we (ook) op haar.

Wandeldag 10: Redondela – Pontevedra (16 km)

De eersten van de groep vertrekken vandaag al om 7.00 uur. Het is dan net licht, de temperatuur om te lopen is in de morgen het prettigst. De anderen, waaronder ikzelf, beginnen om die tijd liever eerst met een Spaans ontbijt: een kop cafe con leche en met tostade met boter en jam. De aardbeienjam is in de groep het populairst,
Rond half 8 nemen we afscheid van onze gastvrouw en steken wij de zebra naar de route weer over. Het doet mij denken aan Abbey Road.

Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.

Een etappe die wij na 20 km eindigen bij de Capela da Virxe Peregrina in Pontevedra.
Deze kapel is gewijd aan de vrouwelijke pelgrim, iets wat zeer bijzonder is. Van oudsher worden door de kerk slechts mannelijke pelgrims afgebeeld.
In deze kapel krijgen wij vandaag de zegen voor de rest van onze camino en voor een behouden aankomst in Santiago. 

Om mij heen zie ik stralende, slechts licht vermoeide gezichten. Het gaat ons, op veel blaren en wat andere fysieke ongemakken na, goed.
Nog 64,5 kilometer te gaan.

Wandeldag 11: Pontevedra – Caldas de Reis (21 km)

Ik heb onrustig geslapen. Het afplakken van een paar tenen doe ik op de automatische piloot, tevreden ben ik niet, mijn aandacht is duidelijk elders.
Zelfs de koffie helpt mij niet om weer ‘bij de mensen’ te komen.
Je kent het wel, zo’n dag waarop het zonnetje er even niet lijkt te zijn….
Rond half acht vertrekken wij, op weg naar onze volgende stek. We zijn niet de enigen. 

Het is als vanouds erg druk op dit deel van de Camino. Altijd zijn er mensen voor en achter je. Steeds vaker slaan we de koffie tijdens een pauze over, de rijen voor de balies zijn dan echt te lang.

Vandaag merk ik dat het ook erg fijn is met zoveel mensen aan de wandel te zijn. Met een aantal Oostenrijkers heb ik mooie gesprekken. Een van hen organiseert en begeleid pelgrimsreizen voor zijn parochie.
We wisselen ambities, dromen, ervaringen en contactgegevens uit.
Ongemerkt vliegen juist ook door de ontmoetingen met hen en met een aantal mensen uit de groep de kilometers voorbij. Ongemerkt land ik uit mijn hoofd weer op de Camino.
Als ik na ruim 22 km lopen plaatsneem op het terras aan de rivier in Caldas de Reis word ik aangesproken door een vrouw. Of ik Irene Kapinga ben.
Ik beken gelijk…..
Later die middag, het etappedrankje is gedronken, de groep is ingecheckt in het hotel, zit ik lang met haar en haar man met de voeten in een warm thermaal-bad. Tjitske ken ik van mijn werk in Leeuwarden. Onze wegen kruizen zich jaren later, vandaag, opnieuw. We blijken veel te delen.
Ook dat is de Camino, het geeft wat je nodig hebt. Vandaag, de dag waarop mijn aandacht vanmorgen ‘ver’ weg was, waren dat de bijzondere en mooie ontmoetingen. The Camino provides….
Nog 48 kilometer te gaan….

 

Wandeldag 12: Caldas de Reis – Padron (19 km)

Padron is volgens de overleveringen, de enige plek op de camino’s waar Jacobus de Meerdere bij leven geweest is. Ongeveer 7 jaar heeft hij hier, na het sterven van Jezus, gepredikt. Na zijn marteldood in Jeruzalem is zijn lichaam, samen met twee van zijn volgelingen, vanaf Jaffa door een ‘gunstige wind’ in een boot naar wederom Padron gedreven om uiteindelijk in Santiago begraven te worden. En naar juist die plek zijn sinds ongeveer het jaar 1100 vele en vele pelgrims onderweg.

De zon gaat net op, wij zijn op weg naar een bijzonder plek.

Wanneer de zon schijnt, is alles mooier. Het landschap en de mensen tonen zich vandaag weer op hun best. De Oostenrijkse pelgrimsgroep begint de dag zingend. Ik voel mij vereerd door de uitnodiging van hun reisleider om erbij te zijn..

Van een reisgenoot krijg ik later op de dag een bosje bloemen.

Jacobus straalt ons in Padron vanaf de Monte de Santuigno toe. In de Santiago-kerk zien wij hoe Jacobus hier in Padron bij leven en na zijn marteldood in het jaar 44 terecht is gekomen. Het bootje werd geleidt door een engel, heel soms voelen wij die ook.

In de kerk zien wij de meerpaal (El Padron) waartegen zijn bootje tot stilstand zou zijn gekomen.

En vervolgens nemen wij als bewijs dat wij onder meer deze heilige plekken bezocht hebben een Pedronia in ontvangst.

Pepe de bekendste kroegbaas van Padron, versiert ons met knuffels en een kus. Het is een ontroerend moment, het moment waarop ik zijn buen camino weer hoor en voel.
Nog 25 kilometer naar Santiago…, we willen nog niet aankomen. En tegelijkertijd voel in in de groep en bij mijzelf het verlangen groeien.
Wandeldag 13: Padron – O Milladoiro (20 km)

De laatste fase van onze camino is aangebroken. Het aantal kilometers tot Santiago wordt snel minder. Te snel? Of precies snel genoeg?
War het antwoord voor een ieder ook is, vandaag zijn wij nog onderdeel van de camino.

Samen met de vele andere pelgrims verwonderen wij ons opnieuw over de kleuren van de bloemen, het geluid van de vogels en over de gastvrijheid van de mensen. Heel dicht staan wij bij het plattelandsleven van Galicië. We lopen door kleine boerengehuchtjes, horen hanen kraaien, zien kippen scharrelen en zien boerinnen oogsten. Bij een kerkje van een van deze dorpen krijgen wij een stempel van meneer pastoor.

Met elkaar genieten wij  van de laatste kilometers van deze laatste volle wandeldag.

In het bos worden we toegezongen door vogel-koren. Het getik van de wandelstokken geeft ritme aan de wandeldag.
Een van de reisgenoten neemt mij tijdens een horeca-pauze even apart. Hij deelt zijn droom met mij. Die geeft, ondanks de hitte, ons beiden kippenvel.
We zijn nu bijna in Santiago. Het tempo is relatief laag, de tijd staat aan onze kant.
De weg is het doel. We voelen ons er thuis.

Wandeldag 14: O Milladoiro – Santiago de Compostela (8 km)

De laatste loopdag, altijd weer spannend. Hoe zal het zijn, de aankomst in SDC? De meesten hebben er al over gelezen en/of over ‘gefantaseerd’, elk is benieuwd wat SDC in petto heeft.
Afgesproken hebben wij om direct na het ontbijt, rond 8.30 uur te vertrekken. Genoeg tijd om voor de pelgrimsmis aan te kunnen komen.
Het loopt echter anders. Al vroeg meldt de eerste loper zich bij mij. Hij was om vijf uur al wakker. Graag slaat hij het ontbijt over, hij wil verder onderweg. Daarna meldt zich de een na de ander. Elk voelt onrust, iedereen kiest er los van elkaar voor om zonder ontbijt (ruim) voor 800 uur op pad te gaan.
Blij ben ik met een toegestoken banaan….
Na ruim 8 kilometer lopen zijn we er, op het plein voor de kathedraal, bij het nulpunt van de Camino Portugues. Met elkaar delen wij knuffels, felicitaties, een lach en een traan. We zijn er….te voet hebben wij het ‘nulpunt’ bereikt.
En tegelijkertijd voelt dat nog onwerkelijk, we zijn waar we wilden komen, maar we voelen ons nog onderweg.

Vandaag vieren wij de aankomst, met elkaar en uitzwetend op het plein voor de kathedraal.

Wandelen

Wie wandelt, wandelt nooit alleen.
altijd zijn er wel vogels, altijd de wind
of de waterstromen,
de bronnetjes soms
of passanten.

Altijd zijn er de bomen
en de wolken die je groeten
of de strakke blauwe hemel.
En de zijwegen en kruispunten
die vragen om een keuze.

Altijd zijn er je gedachten
die meetrekken als engelen
of als duivels, die je plagen.
Alleen wandelen bestaat niet.

Wandelen brengt je ook altijd weer
op je innerlijke weg
en brengt je thuis.

(Marinus van den Berg) 

Door ons vroege vertrek hebben we nu alle tijd voor koffie en Tarte de Sntiago. We doen dat op het terras waar mijn tandarts tijdens zijn studententijd als ober de pelgrims bediende.
Middenin een gesprek staat I. stralend op. Ze loopt de trap naar het Plein op. Haar man en twee dochters blijken uit Nederland over gekomen te zijn. Wat. Het is een prachtig moment om hen elkaar enthousiast, warm en liefdevol te zien begroeten..
De rest van de dag staat in het teken van aankomen in Santiago.
Tijdens de pelgrimsmis genieten wij van de prachtige zang van een non en horen wij het verhaal van de Emmaus-gangers
Tijdens een drankje zien en spreken wij diverse mensen die we eerder onderweg tegen kwamen, het lijken oude bekenden.
Tijdens het tapas-diner ervaren wij de geweldige kookkunst van de Spanjaarden, niet eerder tijdens onze reis aten wij zo lekker.
Op weg naar het Plein worden wij daarna letterlijk overdonderd door een forse onweers- en regenbui. Het lijkt alsof de hemel het vuurwerk voor ons afsteekt. Een bijzondere afsluiting van onze aankomst-dag in Santiago.
We zijn er, we hebben het allemaal gedaan!! Elk van ons heeft lopend Santiago bereikt!!!

Dag 17: Santiago

‘Welkom in Santiago en gefeliciteerd’. Met die woorden wordt ons vanmorgen bij het pelgrimskantoor van de kathedraal de Compostella uitgereikt. Toch altijd weer een bijzonder moment.

Een etage hoger staat de koffie in de huiskamer der lage landen voor ons klaar. Erg leuk om daar twee vrijwilligers te treffen die ik ken van een eerder bezoek aan Santiago en die ik ken van mijn tijd bij STEK. Hun gastvrijheid doet ons goed.
Het Mariakoekje dat we hier bij de koffie krijgen, brengt ons alweer een beetje op weg naar huis.
De rest van de dag is ter vrije besteding. Er is hier genoeg te zien en te doen. Zelf neem ik ruim tijd voor een bezoek aan de kathedraal en voor de lekkerste koffie met gebak van Santiago.
En met zorg kies ik een leuke plek voor ons diner vanavond.
Het laatste van deze reis.

Dag 17: De laatste avond

Over het vieren van het leven en over de afronding van een Camino. ‘Vive Espana’

Santiago de Compostela: Verbinden en loslaten

Langzaam maar zeker maken wij ons klaar voor een vertraagde reis naar huis. 18 dagen waren wij met elkaar onderweg.
Ik mijmer vandaag, nog in Santiago, over wat ik heb gehoord en heb ervaren.
Van de groep hoor ik over ruimte, eigen tempo en verbinding. Ook hoor ik over een wandelvakantie die gaandeweg veranderde in een pelgrimstocht. En ik hoor over de meerwaarde die een groep heeft tijdens een Camino.
Delen is vermenigvuldigen, het was deze reis ook voor mij zo voelbaar. Heel langzaam gaan wij met veel minder bagage dan wij kwamen weer naar huis….

Dankbaar kijk ik terug op het tijdens de Camino gedeelde leven. De gesprekken en de stiltes waren vol van betekenis. Jullie zijn mij dierbaar geworden, we hebben het samen gedaan..

Grote dank aan en respect voor Edwin, Wendy, Margreet, Gea, Frans, Miriam, Sako en Ingrid.
Stuk voor stuk mooie mensen, met elkaar een top-groep.

Dank aan Fleur Broer van Loopend Vuurtje voor het gegeven vertrouwen. Dank aan de mensen die thuis en onderweg mij en ons nabij waren. Jullie steun was tijdens deze op vele fronten bijzondere reis onontbeerlijk.

Ik wens ons allen een wel thuis en een mooi vervolg van deze weg.
En voor onze volgers, vrienden en familie: fijn alle reacties en support tijdens deze reis, het deed ons goed.

www.loopendvuurtje.nl

Reactie verzenden

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Pin It on Pinterest

Share This