Tijdens het kennismakingsrondje op Schiphol is zij kort maar krachtig. Ze heeft deze camino gekozen omdat ze een moeilijke tijd achter de rug heeft. Ze wil even afstand nemen van alles, haar hoofd leeg maken, haar lijf fit lopen. Ze heeft voor de veiligheid van een groep gekozen zodat ze als het nodig is achterover kan leunen, geen verantwoordelijkheden behalve voor haar zelf. Meer, zo zegt zij, kan ze er niet over zeggen. Ze ziet wel hoe het zal gaan.

Haar verhaal maakt mij nieuwsgierig. Wat hebben wij onderweg aan elkaar te bieden?

De volgende dag gaan wij aan de wandel. Vanaf Porto lopen wij richting het noorden. Nog een beetje onzeker, hoe zal het allemaal gaan, hoe zal de groep en de route bevallen? 

Zij valt mij wederom op. Ze loopt met een grote, zware rugzak, het bagagevervoer heeft zij niet nodig. Ze loopt goed, meestal vooraan, soms met anderen en vaak alleen. 

De dagen die volgen loop ik regelmatig met haar op. We praten over de kinderen, over haar baan en over nog veel meer. Als zij over haar passie (muziek) vertelt, lichten haar ogen op. 

Op dag 5 komt ze bij mij. Of het mogelijk is dat haar rugzak door het bagagevervoer kan worden meegenomen? Gewoon  voor 1 dag? Ze wil ervaren hoe het is om zonder ballast te lopen. 

Op dag 6 laat ze weten de rest van de camino haar bagage niet zelf meer te willen dragen. Het is haar goed bevallen, zonder bagage loopt ze makkelijker en houdt ze energie over.

Steeds soepeler loopt zij kilometer na kilometer. Het liefst loopt zij alleen, genietend van muziek, de natuur en van het maken van foto’s onderweg. Regelmatig informeert ze bij de anderen hoe het met ze gaat, zelf laat ze niet veel los.

Ze intrigeert mij, wat is haar verhaal, welke figuurlijke rugzak draagt zij mee, welke steentjes laat zij achter? Ze loopt haar eigen weg, ik merk dat ik niet door moet vragen. 

Op de laatste avond vraag ik haar tijdens het eten of zij in Santiago nog souveniers heeft gekocht. Ze kijkt mij intens aan en blijft even stil. Ze twijfelt of ze het mij gaat vertellen. Seconden later glimlacht ze. Ze zegt: ‘ik heb een ongelooflijk mooie camino achter de rug. Ik heb meer gevonden dan ik had verwacht, ik heb mijn verdriet een plek gegeven. Deze camino was het mooiste kadootje dat ik mijzelf ooit heb gegeven. En om nooit meer te vergeten dat ik ook voor mijzelf mag zorgen heb ik mijzelf een blijvende herinnering gegeven.’ 

Als ik haar vragend aankijk, schuift ze haar stoel naar achteren. Ze laat mij haar voet zien: op haar voet staat een prachtige tatouage met de pelgrimsschelp. 

Ik kijk haar aan en we geven elkaar spontaan een intense knuffel. Ze geeft mij een knipoog en zegt: ‘Ik ben heel blij dat je mij mijn gang hebt laten gaan en dat je er steeds was als het nodig was. En ik ben heel blij dat je niet al te veel hebt doorgevraagd over mijn moeilijke periode, dat heb je goed aangevoeld.’

Ontroerd loop ik vervolgens naar buiten. Dit camino-souvenier dat in inkt op de voet van deze vrouw staat, in combinatie met haar verhaal raakt mij diep. Een prachtig souvenier, ook voor mij een herinnering voor het leven.