‘Ik herinner me de kennismaking met haar nog goed. Een goed verzorgde vrouw, fonkelnieuwe rugzak, een zelfverzekerde blik. Trots vertelt ze dat ze de afgelopen maanden flink geoefend heeft. Naast haar drukke baan en haar volle sociale leven heeft ze tijd gemaakt voor de Camino. Ze heeft er zin in, voor het eerst zonder haar echtgenoot op reis. Me-time, zo noemt ze het, loskomen van het gewone leven. Ik schat haar leeftijd op 35 jaar.
De eerste wandeldagen gaan Marjet goed af. Ze is veruit de jongste van de groep, het motiveert haar om voorop te lopen. Aan ambitie en doorzettingsvermogen heeft ze geen gebrek. Met humor relativeert zij de moeilijker momenten, voor zichzelf en voor haar reisgenoten. Over de Camino heeft ze al veel gelezen, haar dure wandelschoenen zijn goed ingelopen. Ik herinner me deze kennismaking met haar nog goed. ‘Zij redt zich wel, dat is Marjet.’
Een telefoontje verder..
‘Irene heb je tijd voor mij?’, met die vraag belt Marjet mij op de avond van dag 6. ‘Ik zit in mijn kamer, ik wíl even iets met je overleggen.’ Haar vraag blijkt van praktische aard, ze is erg moe, kan ze het diner overslaan? Ze redt zich vanavond wel met datgene wat nog in haar rugzak zit. Wel wil ze graag dat ik een blikje cola voor haar meeneem.
Als ik haar na het diner haar blikje cola overhandig, vertelt ze mij dat ze zojuist haar man heeft gesproken. Ze mist hem erg, Met hem heeft ze gedeeld dat het lopen haar niet meevalt. Haar voeten doen zeer, ze slaapt ‘s nachts slecht en als ze eerlijk is ligt haar tempo te hoog om het vol te kunnen houden. Maar opgeven is geen optie, ze heeft al zoveel dromen moeten loslaten. Zowel privé als in het werk heeft ze het afgelopen jaar teleurstellingen geïncasseerd.
Pauze
De volgende ochtend deel ik met Marjet mijn ervaring dat het nemen van een goede pauze nieuwe ruimte en energie kan geven. Ze heeft alweer slecht geslapen. Ik verzoek haar dringend om haarzelf die ruimte toe te staan en om 1 of meerdere dagen niet te lopen.
De aankomst
Ik herinner me de aankomst in Santiago dankzij Marjet nog goed. Als laatste van de groep loopt ze ontspannen het grote plein voor de kathedraal op. De Camino heeft, zo vertelt ze later, haar laten zien dat haar eigen ambitie haar in de weg stond. Ze ging pas lekker lopen toen ze haar eigen tempo en behoefte aan pauzes leerde kennen. Ze kreeg het pas naar haar zin toen ze zich open ging stellen voor onverwachte ontmoetingen. Tijdens gesprekken hoort ze van anderen hoe zij na tegenslag een nieuwe balans hebben gevonden.
De reünie
Twee jaar later tref ik Marjet weer bij een reünie. Stralende ogen en een open blik typeren haar verschijning. Trots vertelt ze over wat deze ervaring haar gebracht heeft. Kort na de Camino heeft ze haar baan opgezegd. Ze is nu zzp-er, het geeft haar de ruimte om haar eigen tempo te lopen en om regelmatig pauze te nemen. Ze is nu moeder, de kleine werd negen maanden na de Camino geboren. ‘Zij weet zich gedragen, dat is Marjet.’
