Over een afmelding voor een pelgrims-weekend, februari 2020

Een paar dagen geleden krijg ik een telefoontje van iemand die af en toe met mij meeloopt. Zij vertelt in horten en stoten dat zij zich wil afmelden voor een komend wandelweekend.

Niet begrijpend vraag ik door. En uiteindelijk dringt het onbegrijpelijke tot mij door.

Josephine (niet haar echte naam) is in Nederland geboren en getogen, ze woont al haar hele leven, ruim 40 jaar, in Amsterdam.

Sinds haar jeugd heeft ze discriminatie ervaren, ze heeft een Aziatisch uiterlijk, het is een onderdeel van haar leven geworden, ze kan wel tegen een stootje…..

In de afgelopen twee weken is dat verandert. Op straat, in het OV, in restaurants en in winkels heeft ze zeer veel beledigende opmerkingen, bedreigingen en afhoudende reacties ervaren, ze wordt in extreme mate gemeden en verstoten in haar eigen ‘ruim denkende stad’ Amsterdam. 
Ze durft nauwelijks meer naar buiten, bang als ze is voor kleine en grote reacties van haar onbekenden, ze meldt zich in tranen af voor het wandelweekend.

Na haar verhaal ben ik stil. Ik weet werkelijk niet wat ik moet zeggen. Ik ben diep geraakt door haar verhaal. Maar vooral ben ik boos. 

Boos omdat Josephine zich door ernstige discriminatie onvrij en onveilig voelt in haar eigen straat, stad en land. Gefrustreerd omdat ik haar tijdens het weekend niet kan beschermen. 

Het enige wat ik nu kan doen is mijn stem verheffen. Het enige wat ik kan doen is van mij laten horen. Het enige wat ik kan doen is de petitie tekenen en delen.

Het enige wat ik kan doen is aan het denken zetten…….

Bij deze!

Foto: www.resource.wur.nl

Online petitie: https://www.petities.com/we_zijn_geen_virussen

Meer lezen: dit artikel vertelt meer over de stand der zaken