Het labyrint
Moet je om te pelgrimeren altijd ver van huis gaan? Kun je ook zonder ver te (kunnen) lopen een pelgrimsweg ervaren? Op Terschelling ervaarde ik dat het ook anders kan. Het lopen van een labyrint, een eeuwenoude weg….
Een pelgrimstocht is een lange en langzame reis waarbij je, dag na dag, nieuwe uitdagingen tegenkomt. ’s Ochtends niet weet waar je ’s avonds zult slapen. Al lopend heb je je te verhouden met de regen, zon en wind, met andere pelgrims en met je eigen pijntjes, met vreugde en met ongemak.
En na een paar dagen merk je het. Je dagelijkse beslommeringen verdwijnen langzaam naar de achtergrond. Dat loskomen van je dagelijkse beslommeringen is een belangrijk onderdeel van het pelgrim-zijn. Al lopend laat je los en gaandeweg wordt je leven steeds eenvoudiger. Steeds makkelijker weet je je via de lange wegen over te geven aan de weg. Je reis wordt je doel…..langzaam loop je naar je kern.
Op het strand van Scheveningen kom ik voor het eerst in aanraking met de spiritualiteit van het labyrint. In het zand is een zeven-padig labyrint getekend. Tijdens de zonsondergang word ik uitgenodigd de zeven paden naar het centrum te lopen.
Het labyrint, zo word mij uitgelegd, kan worden gezien als een plaats van oriëntatie. Wie daarin binnengaat, is op weg naar zijn uiteindelijke bestemming: het midden, de kern van zijn wezen. Hij tracht binnen de afgesloten ruimte van het labyrint, dus in zichzelf, de verzoening tussen twee principes te vinden: tussen het kruis van de aardse mens en de cirkel van de eeuwigheid. De weg in het labyrint leidt dus niet direct naar het midden, maar volgt een maximale ‘omweg (bron: pentagram-bookshop)
In de jaren die volgen probeer ik het nog vaker. Ik loop het labyrint op de Waalkade in Nijmegen, in de paleistuin van Den Haag, onder de rook van het klooster in Huissen, in de voortuin van het Slangenburgkerkje in Doetinchem en in een kerk tijdens een Jacobsdag. De zevenvoudige langzame weg van het labyrint blijft mij trekken. Ik snap hoe het werkt, maar ik voel het nog steeds niet. Geef mij maar de spiritualiteit van de lange, lange Camino.
Inspiratie op Terschelling, 21 oktober 2023
Twintig gasten van het inspiratie-festival hebben zich aangemeld voor een kennismaking met het labyrint. Graag gaan zij op deze middag mee op pelgrimsreis. Vandaag ben ik samen met mede-pelgrim Jaap namens de Wandelmaat reisleider van deze pelgrimsweg.
In de buitenlucht zetten we alles klaar. Het labyrint heeft ruimte nodig. In de tuin van ET10 is die volop aanwezig.
Zeer goed heb ik mij voorbereid. Om daarna mijn kennis en verhaal weer los te kunnen laten. Ik beweeg mee met de groep en met wat het moment en het labyrint van mij zal vragen.
Schoorvoetend worden de eerste stappen gezet. Het labyrint-doek geeft warmte, ik voel en zie overgave. Een enorme rust komt over mij.
Voor het eerst ervaar ik in de ogen van de mede-pelgrims, in het vertrouwen van mijn mede-begeleiders en in de frisse oktober-lucht van Midsland ook zelf de magie van deze oeroude, niet religie-gebonden manier van pelgrimeren. Voor het eerst ervaar ik dat je om te pelgrimeren niet ver (van huis) hoeft te lopen. Rust en vertrouwen komen over mij. In verbinding ontstaat bij mij vertrouwen en openheid. Het lef om mij over te geven, opeens gaat het vanzelf. Gevoed door het labyrint.
Labyrint
op weg gaan
in het labyrint
van het leven
dwalen langs wegen
vragen naar zin
keuzes maken
stappen zetten
stil staan
zwerven hier en nu
van verleden naar toekomst
op weg naar …
ontmoeting met
ongekende verlangens
onvervulde dromen
ontmoeting met
je zelf, de ander,
de liefde, het goede
de bron
de Bron van ons bestaan
—
Nederland is dicht bezaaid met labyrinten en er komen nog steeds nieuwe bij. Er is er vast wel ergens een bij jou in de buurt. Wil je ook eens een labyrint ervaren? Via deze link lees je waar je deze kunt vinden.
