Hadrian’s Wall Path, Verenigd Koninkrijk, 30 mei – 6 juni 2019
Dag 1: Aankomst in Carlisle
Vandaag is het dan eindelijk zover. De reis waarbij wij vanaf de westkust naar de oostkust van het Verenigd Koninkrijk gaan lopen, gaat beginnen.
Een deel van de groep reist per boot en trein naar het beginpunt. Een ander deel kiest voor de snelle optie en gaat per vliegtuig en trein naar Carlisle.
Als ik uit het vliegtuig stap ben ik verrast. Het is droog. Zijn de weersvoorspellingen dan toch niet juist? Naarmate we dichter bij onze bestemming komen, komt de verwachting toch uit. Het Engelse weer blijkt zich te houden aan de voorspelling. In de regen verkennen we de stad.
We bezoeken de prachtige kathedraal met een dak vol sterren en we bekijken het kasteel dat sinds ongeveer het jaar 1100 in de verdedigingslinie stond: het afweren van het barbaarse volk, tegenwoordig noemen wij de barbaren Schotten.
Vanavond treft de hele groep elkaar. De pelgrimspaspoorten liggen in mijn hotelkamer klaar voor gebruik, mijn welkomstpraatje is gereed om uitgesproken te worden.
Ik heb er zin in. Acht dagen lopen in de voetsporen van de Romeinen. Acht dagen pelgrimeren door het glooiende Engelse landschap.
Dag 2: Bowness on Solway – Carlisle (24 km)
‘Verderop staat er een kudde koeien en een stier op jullie te wachten. Daar moet je vooral niet gaan rennen, als je gewoon blijft lopen gebeurt er niets’. Met die woorden wensen de drie Nederlanders die wij onderweg tegenkomen ons een goed vervolg van onze wandeltocht.
Met deze instructie gaan wij het volgende weiland in. Ronneke, Ad en Matthijs gaan voorop, zij vinden het wel grappig. En gelukkig wijkt de kudde voor hen uiteen, ze zijn het gewend er zijn al vele wandelaars door hun weiland gepasseerd.
Opgelucht haal ik adem, de koeien hebben ook mij met rust gelaten. Als in een volgend eiland wordt gewaarschuwd voor een stier ben ik niet eens meer zo onder de indruk.
Vanmorgen zijn wij gestart. In het uiterste westen van Engeland, met uitzicht op Schotland, krijgen wij onze eerste stempel. Speciaal voor ons wordt Amsterdam op het verkeersbord geplaatst.
Met de wind in de rug lopen we door een uitgestrekt gebied vol vogels, koeien en schapen over overwegend onverharde modderige paden naar het oosten. Af en toe regent het, soms is het droog.
Het landschap is uitgestrekt, wijds en afwisselend, vrij vlak. De pub biedt ons een aangenaam verpozen. Ze serveren appel-crumble-taart met warme custard-saus en thee met melk.
We worden aangesproken met ‘love’ en ‘sweety’. En bij het afsluitende etappedrankje klinkt ‘it’s raining men’ uit de speakers. Een mooie, qua afstand best pittige eerste wandeldag.
Een dag waarin blijkt dat de koeien en wij samen uitstekend uit de voeten kunnen in hetzelfde weiland.
Dag 3: Carlisle – Walton (20 km)
Nadat wij weer een stempel in ons Hadrian’s Wall-paspoort hebben gekregen, gaan we op stap.
Het landschap is zacht glooiend, vriendelijk en verwelkomend. Het weer is fantastisch, graad of 18, wind in de rug en niet al te veel zon. Langs de rivier bloeien de bloemen in frisse kleuren. In de weilanden worden wij aangemoedigd door de vele schapen.
De restanten van de muur zijn bijna in zicht, de sporen van de verdedigingsgracht aan de zuidkant van de muur zijn in het landschap zichtbaar. De eerste stenen zijn gespot, de schapen en lammetjes dartelen er speels om heen.
Mooi Is een van de regels van dit pad:. Het is niet de bedoeling dat wij op de gebaande paden lopen.
Om erosie te voorkomen, lopen wij dus onze eigen weg.
Dag 4: Walton – Gilsland (24 km)
Na alweer een heerlijk ’full English breakfast’ zijn wij klaar voor een eerste ontmoeting met de nog zichtbare delen van de muur.
Dalend en stijgend lopen wij langs milecastles, uitkijktorens en een fort.
Bij een onbemand refreshment-plekje ingericht door een puber die wat wil bijverdienen, eten wij onze lunch.
Bij Birdoswald fort is het feest. Juist dit weekend is hier een Roman Clash. Een evenement waarin ‘de Romeinen’ zich op hun sterkst tonen, aan elkaar en aan vijanden en vrouwen. Ronneke, Joke en ik zijn onder de indruk.
Marja maakt de meeste indruk, een van de Romeinen ligt graag aan haar voeten….
In Birdoswald-fort is ook een museum over de muur. Opvallend is dat in het museum van dit fort de betekenis van de muur geheel vanuit Romeins perspectief wordt benadert. Slechts met een opmerking wordt een klein gebaar gemaakt naar de andere zijde.
Eerder dan verwacht arriveren wij weer bij ons kasteelhotel. Het klimmen en dalen ging een ieder vandaag goed af, het weer was aangenaam en de wind zat mee.
Op de kaart Soms is het goed je weer even te oriënteren. Wij zijn bij de blauwe stip. Een stukje noordelijker dan we in Nederland gewend zijn. En dat is merkbaar, in de avond gaat de zon laat onder. ‘s chtends om 4.30 uur is het alweer licht.
Dag 5: Gilsland – Steel Rigg (17 km)
Voortgedreven door de wind, ik ben zeer blij dat wij deze route van west naar oost lopen, gaan wij weer op pad.
Volgens het boekje staat ons een ‘energetic walk’ te wachten. We zijn benieuwd.
Steeds verder gaan wij omhoog. Soms stijgen wij over graspaden, andere keren klimmen we over rotspaden. Elke klim wordt beloond met een uitzicht en met een pittige afdaling. De schapen kijken toe, zij zijn het wel gewend.
Af en toe is het best even spannend, de harde wind waait mij tijdens het stijgen soms uit balans.
In zijn algemeenheid is het landschap letterlijk en figuurlijk adembenemend, superlatieven schieten hier tekort.
In de luwte van een berg pauzeren wij.
Op het hoogste punt van de route poseren Matthijs, Vera en Karin even voor de foto. Niet te lang, we waaien hier uit onze kleren.
In groepjes bereikt elk van ons lopend het eindpunt van vandaag. Een eeuwenoude Hadrian’s Wall-pub waar het bier ter plekke wordt gebrouwen.
Een pub annex hotel waar het bier goed wordt breschermd…..
Een pub annex hotel met humor die ik wel kan waarderen. Dit bordje hangt als een ‘in memoriam’ bij de ingang.
De avond van dag 5
Engelse humor? Of moeten wij de plannen wijzigen?…..
Dag 6: Steel rigg – Chollerford (25 km)
‘Eggs benedict with salmon please’, zo bestel ik mijn ontbijt vanmorgen.
Nooit eerder heb ik dat gegeten, ik laat mij graag verrassen.
Weer eens wat anders dan een ontbijt met eieren, spek en witte bonen in tomatensaus.
Mijn keuze valt in mijn smaak, een heerlijke bodem voor de wandeling van vandaag.
De eerste kilometers stijgen en dalen wij vele, vele meters. En met name het dalen valt mij en een aantal anderen vanwege de steilheid niet mee.
De beloning die wij hiervoor krijgen is de moeite waard. De boom die in de film ‘Robin Hood, prince of thieves’ een belangrijke rol speelde, staat onbeheerd op ons te wachten. Kevin Costner denken wij (of ik?) erbij.
Wat volgt zijn vlakkere stukken. Het tempoverschil in de groep is op die stukken erg groot. In 3 kleinere groepjes lopen wij ontspannen langs koeien, schapen, door bos en langs resten van de steeds meer uit het zicht (lees: onder de grond of ‘afgebroken’ ) verdwijnende muur.
Op een enkel spatje regen na, houden wij het droog. Nou ja, bijna droog. Door een inschattingsfout heeft Matthijs in een beekje de modder tot aan zijn knieën gevoeld. Zonder wandelstok kon hij de modder niet onderscheiden van de stapstenen. Kan gebeuren, ook hij kan hier iets later hartelijk on lachen.
Langs wederom jonge en oude koeien vervolgen wij onze weg.
Met als ultieme beloning een heerlijk hotel met een etappedrankje waar wij de laatste kilometers naar uit hebben gekeken.
Tijd
Neem de tijd
hij ligt hier zo mooi
voor het oprapen
(foto: Vera Hooftman)
Dag 7: Chollerford – Heddon on the Wall (24 km)
Mooi op tijd staan wij bij de voordeur van het hotel. De bagage staat bij de receptie, klaar voor de vervoerder. De dagrugzakken zijn gepakt, de regenkleding blijft vandaag thuis. (foto: Matthijs Leeuw)
De muur is op enkele kleine stukjes na voor ons niet meer zichtbaar. We lopen vandaag in de directe nabijheid van de ‘military road’, de weg die door de Romeinen ten zuiden van de muur is aangelegd voor het vervoer van vrouwen, kinderen, voedsel en legermateriaal. De oude weg is nog steeds in gebruik, inmiddels is deze voor ons Westerse comfort geasfalteerd. Het glooiende landschap laat ons nog steeds klimmen en dalen. Regelmatig voelen wij ons ‘on top of the world’.
Prettig is dat de route ook vandaag weer erg goed is aangegeven. Met eikels en gele pijlen, je kunt ze eigenlijk niet missen.
Wij lopen met zonnig weer door weilanden parallel aan deze weg. Aan het begin en einde van elk weiland klimmen we met een hekje over een muurtje of draaien we met onze heupen door een smalle kissing-gate. In de weilanden staan meestal schapen.
Na 8 kilometer lopen houden wij pauze bij een coffe-house. Het is open en het is warm genoeg om op het terras te zitten.
Bij de Robin Hood Inn krijgen wij onze een-na-laatste stempel, het eindpunt komt langzaam maar zeker in zicht.
De laatste 8 km van vandaag vallen mij zwaarder dan gebruikelijk. Het landschap wordt wat eentoniger, het verkeersgeluid neemt toe, de paden zijn pijnlijk scheef.
Blij zijn wij als we het plaatsnaambord Heddon on the Wall zien staan. Voor vandaag was het weer genoeg.
Dag 8: Heddon on the Wall – Wallsend (24 km)
Een beetje spannend is het wel, de laatste etappe, vandaag lopen wij naar het einde van de muur. Langs de rivier de Tyne lopen wij voor het eerst weer over verharde paden. Best prettig, nu hoef je niet bij elk stap uit te kijken, zonder problemen lopen wij in de volle zon en genieten we van het uitzicht over de rivier.
We zijn niet de enigen die van de zon prifiteren. Ook de plaatselijke bevolking van Newcastle neemt het er even van.
We passeren een beeld met de naam ‘Yesterday, today, forever’
Het paard en wapentuig representeren het verleden.
Het huis is symbool voor het heden.
De kinderen zijn voor altijd de toekomst.
Onderweg, op een vangrail, ook dat kan fungeren als bankje, eten wij onze lunch.
Om bij het einde van de muur te komen, passeren wij de zeven bruggen van Newcastle.
Om tenslotte aan te komen bij Segedunum, het einde van de muur van het Romeinse rijk. Van de muur is niets meer te zien. Borden wijzen ons onze weg.
En dan is het opeens gedaan! Wij hebben het einde van de 84-mijl lange muur bereikt. Met het uitzicht over het water feliciteren we elkaar. Wij, Karin, Ronneke, Vera, Matthijs, Marja, Theo, Joke en Ad, hebben het gedaan!
Blij, vermoeid en door de felle zon van vandaag en gisteren lekker bijgekleurd, kijk ik terug op een prachtige tocht met fijne mensen. Een reis waarin wij gastvrij zijn ontvangen, op adembenemend mooie plekken zijn geweest en waarin wij het enorm getroffen hebben met het weer.
Een reis die ik graag laat onderstrepen met het enige echte Hadrian’s Wall Certificate.
Dag 9: Tynemouth
Vandaag sluit een ieder, in afwachting van boot of vliegtuig, de reis op een eigen manier af.
Een deel van de groep gaat winkelen, een enkeling gaat naar een gallery.
Samen met Ad en Theo ga ik naar zee. De Tynemouth-priory ligt aan de kust op ons te wachten.
De keuze voor de zee blijkt een zeer geslaagde keuze. Met het zicht op Nederland genieten wij in de zon van een laatste lunch. Op het havenhoofd waan ik mij aan het einde van de wereld.
Met de metro, recht naast de machinist, rijden wij boven en onder de grond weer terug naar het hotel.
De vliegers zwaaien de de mensen die met de taxi naar de boot gaan uit. Zij varen vannacht van Newcastle naar IJmuiden.
Om vervolgens op de luchthaven te wachten op het vanwege het slechte weer in Nederland, vertraagde vliegtuig.
Een rustige afsluiting van een heerlijke reis. Het begin van de terugtocht naar huis.
Marja, Joke,Ad, Theo, Karin, Matthijs, Ronneke en Vera dank voor jullie vertrouwen, gezelschap en voor de vele mooie momenten. Ik wens je een goede reis naar huis.
Fb-volgers dank voor al jullie reacties en support! Fijn om te merken dat we werden gevolgd.
En een speciale groet aan Astrid. We hebben je gemist.😘
En ik? Ik weet het zeker: dit was een einde van een reis die ik zeker ga vervolgen. Met de tips en suggesties van de mensen uit de groep ga ik volgend jaar in julu deze route weer lopen. En jij kunt mee!!
