‘Ik voel mij opgejaagd’.
Tijdens een korte terugblik op de eerste wandeldag besluit Irma haar verhaal met een bitterzoete conclusie: ‘Ik kwam om te onthaasten maar ik voel mij opgejaagd’. De reisgenoten zijn verrast, het was toch een fijne dag? Maar misschien?
Voor mijn ogen ontspint zich een snel oplopende discussie over het wandeltempo. Pauze-momenten worden betwijfeld. De meningen over elkaar en vooral over de wandelbegeleider dreigen uit de hand te lopen. Ik moet wat doen….
De kennismaking
De reisgenoten komen van heinde en ver, nieuwsgierig naar deze Sallandse omgeving, zin om in beweging te komen, behoefte aan een paar dagen afstand en aan een gevoel van verbinding. Ook Irma heeft er zin in, ze heeft zich op het laatste moment ingeschreven voor deze reis.
Ze heeft een belangrijke en drukke baan, zo vertelt Irma tijdens de kennismaking. Ze wil de dagelijkse hectiek graag een paar dagen achter zich laten. Het werk kan ook wel een paar dagen zonder haar. Voor de zekerheid heeft ze wel haar laptop meegenomen. En haar rode pumps? Die zal ze strake vervangen door twee gloednieuwe wandelschoenen, speciaal voor deze reis aangseschaft. En oh ja, helaas moet ze op de laatste dag wel iets eerder naar huis, één afspraak kon ze echt niet meer verschuiven.
Ze is benieuwd wat haar de komende dagen te wachten staat.
Een opgejaagd gevoel
Op het moment van de eerste korte evaluatie zijn de eerste 22 kilometer gelopen. Het etappedrankje is gedronken. De kamers zijn goedgekeurd en het vegetarische diner was meer dan smakelijk. In de tuin staat onder een grote kastanjeboom de koffie en thee klaar. Een mooie plek voor een ontspannen terugblik.
‘Irma herken jij het gevoel van opgejaagd zijn ook in je dagelijkse leven?’. Met deze vraag pak ik het lichtelijk uit de hand lopende gesprek terug. Het antwoord is helder. ‘Jazeker herken ik dat. Altijd deadlines, altijd hijgende klanten, altijd een stapje harder willen doen, nooit lijkt het genoeg.’ De groep is stil, Irma gaat verder: ‘in mijn werk ben ik erg ambitieus, ik haal goede resultaten, ik werk er hard voor.’ ‘En hoe werk je samen met je team?’ help ik haar verder. ‘Tja, wat zal ik zeggen. Het zijn goede mensen, ze hebben hart voor de zaak. Zonder hen kan ik niet. Lastig vind ik dat vrij langzaam werken. Veel overleg lijkt nodig, regelmatig nemen ze pauze, zelfs als het druk is. Ik heb het gevoel ze te moeten aanjagen. Het geeft mij onrust.’
Opeens is ze stil. ‘Irene ik begrijp wat je zegt….’ Mijn opgejaagde gevoel heb ik vanuit mijn werk meegenomen. Normaal gesproken heb ik de regie en loop ik voor de troepen uit. Ik ben het helemaal niet gewend om mij te laten leiden, om de regie los te laten, om niet de snelste van het team te zijn.’ Dank je wel, ik ga de komende dagen kijken hoe ik mij daar onderweg mee kan verhouden…
De slak en de haas
In de dagen die volgen oogt Irma meer ontspannen. Ze loopt in haar eigen tempo mee en gaat op in de groep.Door haar reisgenoten wordt ze attent gemaakt op de fluitende vogels en wordt ze gewezen op de kenmerken van solitaire en samenlevende bomen. Ik waardeer haar humor en zie haar opmerkzaamheid. Ze heeft oog voor de omgeving, ze wijst haar reisgenoten op menige verscholen bermbloem.
Op de laatste dag loop ik net als elke dag een stukje met de groep mee. Irma komt naast mij lopen. ‘Ken je het verhaal van de slak en de haas?’ vraagt ze mij. ‘Ze lopen elk een heel ander tempo. De haas geniet van de grote lijnen en van het sprinten, de slak van de rust en van de details in de mooie omgeving. Onderweg is het het fijn als ze af en toe even samen lopen, ervaringen delen, elkaar wijzen op wat er anders onzichtbaar blijft. Om daarna elk weer het eigen tempo te kiezen. Samen in dezelfde richting, met hetzelfde doel.’ En Irene…’in het dagelijkse leven ben ik de haas. Nu was ik de slak. Ik ben erachter gekomen dat ze niet zonder elkaar kunnen. En dat ik ze beide in mij heb.’
Afscheid
Tijdens het afscheid herhaalt Irma in het bijzijn van de groep het verhaal dat ze mij vanmiddag vertelt heeft. Zo vertelt zij op haar manier dat zij zich de afgelopen dagen heeft kunnen ontspannen. Haar opgejaagde gevoel kreeg rust. Haar haast is gaan liggen.
Haar ervaring ontroert de reisgenoten. Met elkaar sluiten we een bijzondere reis af.
Tijdens de terugreis merk ik dat de reis mij geraakt heeft. Niet in het minst door Irma. Door het delen van haar ervaring gunde ze mij (en wellicht ook anderen) een blik in mijn eigen spiegel.
Over de slak en de haas, tijdens deze reis hebben ze elkaar ontmoet.
Irene Kapinga is een ervaren pelgrim, vele malen liep zij alleen, met haar gezin en met groepen naar Santiago de Compostela. Sinds een aantal jaar organiseert en begeleid zij in Nederland, hert Verenigd Koninkrijk en Spanje pelgrims-reizen (www.opstapmetirene.nl). Via haar blogs deelt ze ervaringen van onderweg.
