Dag 0, 31 juli 2021: Een voorproefje van wat komen gaat…
Om alvast in de stemming te komen ben ik de groep vooruit gereisd. Vier dagen gaan wij wandelen in Zuid-Limburg.
Al bijna 1000 jaar staat deze abdij op de grens van Duitsland en Nederland. In de abdij wordt tegenwoordig ook bier gebrouwen. En in de wijngaard groeien de druiven waarmee de Rolduc-wijn gemaakt gaat worden.
De kloostergangen ademen de sfeer van vroeger uit. Van de jaren dat de broeders hier door de gangen liepen, op weg naar de kapel, de refter of de eigen kloostercel. Tegenwoordig lopen hotelgasten door de gangen. En in de komende dagen zijn hier ook pelgrims.
De plek klopt, alle kamers zijn in gereedheid gebracht, het wandelprogramma is er klaar voor. Ik kijk er naar uit de wandelaars hier morgen te ontvangen.
Dag 1, zondag 1 augustus 2021: Kennismaken en inlopen (15 km)
Voor de meesten van ons was de reis naar Kerkrade op deze zondagmorgen best lang. De koffie en Limburgse vlaai smaken na zo’n reis extra lekker.
Na deze kennismaking met Limburg en net elkaar lopen wij vanaf abdij Rolduc de Craneweyer-route. Langs diverse meren en beekjes stijgen en dalen wij deze heuvelachtige omgeving in.
Tot medio de jaren 70 van de vorige eeuw was dit het gebied van de mijnen. We zien her en der kolenwagens, oude mijningangen en sterk overwoekerde spoorrails. Bij het herdenkingsmonunent voor de omgekomen mijnwerkers staan wij stil. De lijst van namen van mijnwerkers die hier in de mijnen zijn omgekomen is eindeloos lang.
Onderweg krijgen wij het ene moment een forse bui over ons heen. Een moment later laat de zon zich dan alweer zien.
Onderdeel van deze route is de Wilhelminaberg. Ondanks de regen lopen twee van ons via de langste trap van Nederland (508 treden!) naar boven en weer naar beneden. Petje af voor deze dames!
In de volle zon bereiken wij via het spoortunneltje rond half zes het eindpunt. Mooi op tijd voor een verkwikkende douche en voor een heerlijk diner.
Een ontspannen einde van een inspannende 1e dag in Limburg.
Dag 2, maandag 2 augustus 2021,’Serene schoonheid’; Via Coriovallum (Wittm – Simpelveld, 21 km)
De start bij het klooster in Wittem voelt vandaag als een warm bad. Speciaal voor ons wordt de boekhandel door Gerard drie uur eerder dan gebruikelijk geopend. Zeer enthousiast zet Monique de eerste stempel in ons paspoort dat hoort bij de nieuwe pelgrimsroute die wij lopen.
Na in de kapel een kaarsje te hebben gebrand starten wij met de wandeling van vandaag.
Twee pelgrims hebben vanuit hun woonplaats Heerlen deze nieuwe pelgrimsroute door het zuiden van Limburg ontwikkeld. Je kunt kiezen voor rondwandelingen en lijnwandelingen, de begin- en eindpunten zijn per OV zeer goed bereikbaar. Goede kaartjes zijn via de site van deze route beschikbaar. Ook is er een GPX-track en kom je onderweg stickers tegen die de goede richting wijzen.
Vanaf Wittem klimmen wij geleidelijk naar de hoog gelegen abdij Sint Bnedictusberg. De ingang bereiken wij via een korte maar steile klim.
Door de portier van het Benedictijner klooster wordt de poort voor ons geopend. We krijgen een stempel en zijn welkom om de twee kapellen in stilte te bezoeken.
De abdij is van ontworpen door Dom van der Laan. Ik ervaar in de ogenschijnlijke soberheid serene schoonheid.
Het voorportaal van de abdij is overdekt. Beschut tegen de regen eten wij hier onze lunch. De nabijheid van een toilet maakt deze plek voor ons tot een ultieme pauzeplek.
Vanaf de abdij klimmen wij over smalle bospaadjes verder omhoog.
Om vervolgens op de open hoogvlakte begroet te worden door een nieuwsgierige koe.
Opvallend is de stilte die wij hier in deze zelfs bij regen mooie omgeving horen.
Precies op het goede moment worden wij verrast met een cafe in Bocholtz. De koffie staat klaar, de uitbater heeft geen enkel probleem met onze natte schoenen en kleren.
De stempel die hij zet is mooi en passend. Ultreia et Suseia. Deze groet wordt vaak gebruikt als aanmoediging voor een goed vervolg van je pelgrimstocht.
Het laatste deel van de route loopt langs een smalle beek. We passeren een lastig bruggetje. Even later treffen wij een hindernis op het pad, drie bomen liggen op ongelijke hoogte in de weg. Mooi om te zien hoe een van ons stralend de anderen hierover heen leidt. Voor haar is de hindernis een welkome uitdsging, en door haar enthousiasme helpt zij anderen over deze (deels mentale) drempel.
In de volle zon komen wij bij ons eindpunt aan, vol van verhalen en met blosjes op de wangen. Per OV reizen wij terug naar ons beginpunt. Om daar de dag ontspannen af te kunnen sluitren. Een dag waarin ik de serene schoonheid in meerderde dimensies heb ervaren.
Dag 3: 3 augustus 2021: ‘Limburg waterland’; Via Coriovallum (Heerlen – Klimmen – Valkenburg ong. 16 -21 km)
Vanaf het stadse Heerlen lopen wij de heuvels van Zuid-Limburg in. Over de kalkrijke gronden, langs wijngaarden en door dorpjes met namen als Winthagen en Craubeek volgen wij de pelgrimsroute Via Coriovallum. De zonnenbloemen lachen ons op deze regenrijke dag minzaam toe.
Tussen de kalkafgravingen staat een schuilhut. We maken er dankbaar gebruik van.
De route is prachtig. We lopen door de open veleden, de uitzichten zijn mooi, het glooiende landschap doet mij denken aan delen van de Spaanse Camino.
Na ongeveer 15 kilometer lopen zijn wij zeer nat en erg moe. De schoenen en regenkleren van de meesten blijken niet tegen deze regen bestand.
We kijken uit naar koffie, een droge plek en warmte. In het dorp Klimmen blijkt na enig zoeken zowaar een lunchroom open te zijn. En er is plek…
De koffie, de droge en warme ruimte en de zachte stoel doen goed. Langzaam maar zeker ontspannen de gezichten. Langzaam komt iedereen weer in een positieve stemming.
Gezien het tijdstip en gezien de regen geef ik iedereen hier de keuze: onze overnachtingsplek is vanaf hier per bus bereikbaar. Alternatief is het om door te lopen naar Valkenburg aan de Geul.
Vier mensen zijn blij met de mogelijkheid om terug te reizen, de wandeling tot zo ver was mooi genoeg. De anderen willen na deze rust toch graag door. Hun natte regenkleren gaan weer aan. Uitgezwaaid door de anderen gaan zij dapper en goed gestemd op weg. De energie is zichtbaar weer terug.
Via de kluis van Schaelsberg lopen wij in de richting van Valkenburg.
Via modderige paden dalen wij steeds verder en verder af.
Onder de indruk zijn wij bij aankomst in Valkenburg. Nog maar zo kort geleden was hier zoveel schade door de ‘wateroverlast’. Nu is de meeste (zichtbare) schade hersteld, de laatste containers afval worden afgevoerd, het dorp is weer open voor toeristen.
Een enkele straat is nog afgesloten. Hier wordt gewerkt aan de opbouw na de wateroverlast.
Eén van de winkeliers spreekt namens velen zijn vertrouwen uit.
Na een warme douche zijn wij er weer klaar voor. Met elkaar praten wij ontspannen en vermoeid de belevenissen bij en maken wij de plannen voor morgen. Het is goed zoals het is.
Dag 4: woensdag 4 augustus 2021: ‘Meanderen in de volle zon’ (rondwandeling vanaf abdij Riolduc, 15 km)
Het weer is vannacht omgeslagen. Met een kop koffie in de hand bekijk ik al vroeg de blauwe wolkeloze lucht. Vandaag hoeven wij de regenkleren waarschijnlijk niet te gebruiken.
Na het ontbijt is het tijd om uit te checken. De bagage laten wij achter in de bagageruimte. Bij de ingang van de abdij verzamelen wij ons voor onze laatste wandeling.
Abdij Rolduc ligt vrijwel letterlijk op de grens met Duitsland. Vandaag overscchrijden wij die grens. In het dorp Herzogenrath maken wij kennis met een burcht die voorheen tot het landgoed van Rolduc behoorde.
Hier en daar is het hier een beetje verwarrend. Het ene moment lopen wij in Nederland. Om even later weer aan de straatnaambordjes te zien dat wij in Duitsland zijn.
Het Duivelsch bos waar wij doorheen lopen ontleent zijn naam aan de pittige hoogteverschillen die hier in een klein gebied aanwezig zijn. Via trappetjes en hellingen ervaren wij die aan de kuiten.
Een pauze in de buurt van andere dames, ook zij zijn hier aan het foerageren.
We ervaren een wandeling met veel hoogtemeters, fruitbomen, koeien en bos. Een wandeling waarbij we wegens een ‘verboden (gefahr!!) weg’ door het hoge gras een eigen route maken.
De laatste kilometers lopen wij langs het grensrviertje de Worm. Vandaag toont deze zich als een liefelijk meanderend beekje. Aan de schade aan de paden en oevers is echter af te lezen met welk geweld het hoge water hier recent ‘huis heeft gehouden’.
