26 februari 2020: Waterliniepad Houten Castellum – Culemborg

Het weerbericht hoef ik tegenwoordig niet meer te luisteren of kijken. Als het aantal afmeldingen voor een dagwandeling groot is, is de weersvoorspelling slecht.  En zo ook vandaag 7 mensen hebben de weergoden niet afgewacht, 9 anderen melden zich vanmorgen bij het station van Houten Castellum.

De route start in de nieuwbouwwijk Houten Castellum. Deze wijk is naar Romeins voorbeeld gebouwd in carré-vorm en is omringd door een slotgracht. De straten hebben namen met voorvoegsels als Porta en Via. De huizen aan de buitenkant liggen aan het water. Kleurrijke wachters van een wat mij betreft prettig voelende, speels opgezette nieuwbouwwijk.

Terwijl er tijdens het lopen kennis wordt gemaakt, begint het een beetje te regenen. Bij de kanaaldijk, hier is geen bescherming tegen weer of wind, start het met hagelen. Steeds meer en harder kletteren de hagelstenen op mijn poncho.

Het tempo van de groep gaat als gevolg van dit koude onaangename weer flink omhoog, zo blijven wij warm, uitkijkend naar een afslag richting het verdronken bos.

Het verdronken bos is begin vorige eeuw in gebruik genomen als waterbergingsgebeid. In tijden van veel neerslag wordt het water hier opgevangen. De bomen bleken echter niet bestand tegen de hoge waterstand, ze gingen dood. Vandaar de naam voor dit gebied: Het verdronken bos. 

Via het vlonderpad lopen wij door dit bijzondere waterbos. 

Na het bos bereiken wij het inundatiekanaal. Dit is een kanaal dat onderdeel is van de tussen 1815 en 1940 aangelegde Hollandse waterlinie. Bij het naderen van de vijand kon men met het water uit dergelijke kanalen het land zo’n 40 cm onder water zetten. Dat zou de vijand remmen en het rijke westen van Nederland bescherming bieden. Langs het kanaal loopt een grasdijk. Wij glibberen en glijden door de modder stap voor stap vooruit. 

Op een deel van de dijk liggen planken, dat beschermt ons wandelaars tegen het uitglij- en struikel-gevaar.

Warmere steun tegen uitglij-gevaar wordt gegeven door Jan. Hand in hand, een mooie manier om elkaar liefdevol in evenwicht te houden. 

In het WKU-fort, ook onderdeel van de waterlinie, houden wij pauze. Op de deur een mooie spreuk ‘Er hangt in mij een vleermuis van geduld’. Achter deze deur brandt de kachel en worden wij met koffie en thee warm en hartelijk ontvangen. 

In goede stemming vervolgen wij na de pauze onze weg. Het is droog, het is stil, het geluid van de overvliegende ganzen klinkt als muziek in mijn oren, voor mij is dit het geluid van het rivierenland.

Fort Honswijk is een bomvrij gebouw van waaruit de manschappen vrij uitzicht hadden over de uiterwaarden . Na de tweede wereldoorlog, de Hollandse waterlinie en bijbehorende forten hadden hun functie verloren, zaten hier onder meer NSB-ers en de ‘Drie’ van Breda opgesloten.

Vanwege het hoogstaande water kiezen wij ervoor om niet door de uiterwaarden van de Lek te lopen maar over de winterdijk. Voordeel van die route is dat wij een mooi uitzicht hebben op de rivier, aan onze rechterhand, en op het lager gelegen boerenland links van ons, een mooi landschap met goed onderhouden boerderijen.

Zon en regen wisselen zich in de verte af. Met een prachtige regenboog als resultaat.

 Met het autoveer, de Liniepont vaart in de winter niet, gaan wij naar de overkant van de Lek. Voor 80 cent vaart de schipper ons over.

Culemborg is een monumentaal stadje. Op de Markt, met uitzicht op de enig overgebleven poort sluiten wij de wandeling met een verwarmend drankje af.  

Terwijl ik mijn drankje drink zie ik lachende gezichten om mij heen. De schoenen en broeken zitten onder de modder, het mocht de pret vandaag absoluut niet drukken. 

Wil je deze route ook eens lopen? Je vindt de beschrijving via deze link.

Zin om ook een keer mee te lopen? Klik dan op deze link.