Dag 1, vrijdag 21 oktober 2022, Bergen op Zoom – Huijbergen

‘Lopend stilstaan bij De Huijberg’, met 13 personen hebben we zin om dat te gaan doen.
Niet dat we precies weten wat ons te wachten staat. Maar juist dat onbekende trekt ook aan….
Bij ‘Brownies en Downies’ in het centrum van Bergen op Zoom maken wij deze eerste ochtend kennis met elkaar en met elkaars verwachtingen voor de komende dagen. Terwijl de koffie en gebak zeer vriendelijk voor ons wordt neergezet, hoor ik over rust, afstand en over ‘een paar dagen voor jezelf’. Ook hoor ik over ‘een nieuwe ervaring’, ‘voor het eerst’ en over spanning.
Eén van de deelnemers zegt bij wijze van grapje dat ze verwacht dat het een graad of 20 wordt en dat ze graag in t-shirt wil lopen.
Haar opmerking breekt het ijs, het is eind oktober, de kans dat het zo warm wordt is gering….

Ontspannen gaan wij vervolgens aan de wandel. We lopen via de mooie markt, winkels en kerken gaan net open, en verlaten al snel het centrum van Bergen op Zoom. Via het Brabants wandelknooppunten-netwerk laten wij ons leiden naar onze overnachtingsplek in Huijbergen. 

We lopen door een prachig bosgebied. De herfstkleuren, de vele paddenstoelen, het gezang van de vogels , een verloren en weer terug gevonden telefoon en de onderlinge gesprekjes brengen heel snel verbinding.

De route gaat grotendeels over onverharde paden. Het is erg rustig. Erg rustig, op een enkele straaljager na. Op Vliegbasis Woensdrecht zijn ze vandaag net als wij actief.

Sinds een week zijn de paddenstoelen de grond uit geschoten, De twee natuur-kenners in de groep wijzen ons erop dat het aantal (zeer) kleine paddenstoelensoorten opvallend groot is. Op de foto zie je een exemplaar.

Ongeveer halverwege de wandeling is het tijd voor pauze. Een ‘open’ plek voldoet prima. Uit de dagrugzakjes komt brood, fruit en water. 

In de volle zon arriveren we elk op ons eigen moment in Huijbergen. 

Gastvrij worden wij aan het eind van de middag ontvangen in het gastenhuis. Het etappedrankje staat voor ons klaar, de ruime en comfortabele kamers vallen bij elk van ons in zeer goede aarde.

Aan het eind van de dag hoor en ervaar ik de eerste ervaringen. Ervaringen die gaan over een zonnige en veelbelovende start van een lang verwachte reis. Een dag waarop het op het oog haast onmogelijke mogelijk werd. Een dag waarop de de thermometer de 20 graden ruim heeft geraakt.

Dag 2, zaterdag 22 oktober 2022, Waar Brabant Zeeland kust; De Brabantse Wal (17 km)

De Brabantse Wal is een zandplateau dat zich in het uiterste westen van de provincie Noord-Brabant, uitstrekt van de Belgische grens in het zuiden tot aan Steenbergen in het noorden en tot de Wouwse Plantage in het oosten.
Vanaf ons gastenverblijf in Huijbergen verkennen wij al lopend een deel van dit glooiende terrein. De route die wij volgen heeft de naam: ‘Waar Brabant Zeeland kust’. En inderdaad, het is een route om te zoenen.

We lopen langs (en deels over) vennetjes. Zandpaden worden afgewisseld mer graspaden. Schapen zorgen voor de begrazing van dit gebied.

Soms lopen we tot de enkels door de kleurige en recent gevallen eikenbladeren. Geen pad is saai, steeds wisselt de vegetatie en het uitzicht.

Een mooie plek vraagt om een foto van mooie mensen, hier zijn ze met elkaar…..

Eugenie navigeert. En onderweg vertelt ze een en ander over de paddenstoelen en bessen die volop aanwezig zijn in het Brabante land.

Onderweg wordt door één van ons al het zwerfafval verzameld. Was de ‘oogst’ gisteren nog vrij groot, vandaag lopen wij door een vrijwel schoon gebied, de tas blijft vrijwel leeg!

Klimmend en dalend ervaren wij de Brabantse wal aan den lijve. Het doet de spieren goed.

Bij ‘Vaders Hoefke’ worden wij aan het eind van de wandeling met open armen ontvangen. Al 60 jaar is er aan het exterieur en interieur niet veel meer gedaan. De sfeer van het café is geweldig, het Brabantse leven hier is goed.

Zaterdagavond 22 oktober 2022: ‘Food for thought’

De oogst uit de moestuin van de Huijberg is rijk. Een groot deel van de maaltijd is vers geplukt, pompoen, olijf-dinges (ben de naam vergeten), de laatste frambozen en nog veel meer.

Als toetje is daar broeder Bram. Hij deelt met ons zijn inspiratie. Over eenvoud, en over verbonden en dienstbaar zijn. Over geraakt worden door en in actie komen om de kwetsbaren en verdrukten feitelijk en persoonlijk op te helpen. Over zijn groei van erfgenaam naar erflaat.
De maaltijd, het gesprek met broeder Bram, de gesprekken met de bewoners van de Huijberg, het inspireert en smaakt naar rust en aandacht.

Dag 3, Zondag 23 oktober 2022, Grenzeloos genieten: De Kalmthoutse heide (19 km)

Dat de natuur niet in begrenzingen denkt of groeit, is duidelijk in het Grenspark Kalmthoutse Heide. Dit natuurgebied ligt aan weerszijden van de Belgisch-Nederlandse grens en omvat ongeveer 60 km². Toch voelt het gebied grenzeloos, eindeloos. Dat is misschien te danken aan de grote diversiteit in het landschap.

Vandaag verkennen wij de Belgische kant van dit natuurgebied. De Vlaamse grote grazers worden met respect bekeken en besproken.

Wij lopen een rondwandeling met een lengte van 18 km. Deze leidt ons onder meer langs het grote Stappersven, over de grote stille heide en langs bezoekerscentrum De Vroente in Kalmthout.

Twee uitkijktorens worden bekeken en beklommen.

Onderweg en in de avond laat een ieder zich in gesprekken en in de stilte tussen de woorden steeds beter kennen. We delen ervaringen, vragen en twijfels. Ongemerkt maken we elkaars wereld gaandeweg misschien wel een beetje mooier.

In mei 2022 is de heide opgesiert door dit beeld met de naam ‘De Heldin’. Het is gemaakt door een kunstenaar die aandacht wil vragen voor al die vrouwen die in de oorlog hun leven hebben geriskeert. De vredesduif draagt zij bij zich, voor sommigen van ons haast niet van echt te onderscheiden 🙂  ).

Op deze derde dag wordt het tempo trager. Meer tijd wordt genomen voor rust en foto’s. De gesprekken verdiepen zich, er is alle ruimte voor. En regelmatig klinkt er een lach, ook de humor is nabij.

In alle stilte kun je het soms ervaren:

Wandelen…
met open ogen
met open oren
met een ontvankelijk hart

Wandelen…
is vertragen
is vereenvoudigen
is verdichten van ervaringen

Wandelen…
is loslaten
is verstillen
is vertrouwen

Wandelen…
is de haast uit je hoofd halen
is het natuurlijke tempo van de ziel volgen
is open komen voor wat er zich in het hier en nu aandient

(tekst van Marijn van Zon)

Bij een uitspanning met de naam De Heidebloem trakteert een aantal van ons zich op een verwenkoffie. Anderen kiezen voor de CCmel, en dat is Vlaams voor chocolademelk. De Vlaamse ober heeft wel lol in ons. De fooi is hem gegund.

De laatste meters vallen zwaarder, het mulle zand, gelukkig is er energie genoeg..

De kloosterwinkel blijft speciaal voor ons vandaag langer open. Met drie nieuwe boekjes kom ik moe maar tevreden aan het eind van de middag weer thuis. Thuis, zo voelt het hier inmiddels.we zijn op een fijne plek en in een prachtige omgeving, zo hebben wij vandaag opnieuw ervaren.

Dag 4: Maandag 24 oktober 2022, Ochtendgloren

Het is nog donker als wij onder leiding van Marjan het labyrint lopen.
Niet veel later bezoeken wij onder leiding van Rob het Cruz de Ferro.
Mooie momenten, we rijgen ze met aandacht aan elkaar.

Dag 4: De laatste dag…..

In de afgelopen dagen zijn wij ons hier thuis gaan voelen. De gastvrijheid, de mooie ongeving, de fijne groepsgenoten, de balans is fijn.
En tegelijkertijd is het ook okay om weer op te breken. Rustig pak ik mijn spullen bij elkaar en haal ik de lakens weer van mijn bed. De koffers van de anderen staan ook al in de gang. De gesprekken gaan steeds meer over thuis.
Nog even zijn we samen. Rob leidt ons rond door de tuin van het klooster, we horen over permacultuur, geadopteerde bomen en over bijna zelfvoorzienend zijn.  

We brengen een bezoek aan het wilhelmieten-museum. Hier is de geschiedenis te zien van de broeders van Huijbergen, al sinds het jaar 1157 woonden, werkten en leefden zij in deze omgevving. Het klooster en het ‘internaat’ is aan het eind van de tweede wereldoorlog vernietigd door de Duitsers. Alleen het poortgebouw en de tuinen stammen nog uit deze oude tijd.

En natuurlijk lopen we nog een laatste rondje door de bossen.
Nog een laatste keer zitten wij met elkaar rond de gedekte tafel, een kop soep, een boterham, een laatste wens en gedeelde herinnering…
En dan zit het erop.. Een reis die voelde als een pelgrimstocht. Een reis waarbij delen vermenigvuldigen werd. Een reis waarvoor dit gedicht geschreven lijkt.
‘Voltooid is dit pad
voldaan zijn we en gelukkig, nu
delen van wat bijna niet te delen is
delen is vermenigvuldigen
van buiten en van binnen’
(Ricky Pieter)

 Het kost mij moeite afscheid te nemen, de groep, de plek, de omgeving, het heeft mijn hart geraakt. Dankbaar keer ik huiswaarts. Het einde van een in vele opzichten onvergetelijke reis. 

Dank aan de mensen die hun (t)huis voor ons hebben opengesteld. Marjan, Rob, Marion, Lidewij, Eduard en de broeders van Huijbergen.

Dank aan de mooie mensen die deze reis hebben gedeeld. Ik noem hun namen: Yvonne, Karin, Yolanda Eugenie, Marjo, Huguette,  Juriaan, José, Trees Jeannette, Marjolein en Corrie. 

We wensen jullie vrede en alle goeds!

Tot ziens, tot later…..

Zin om deze reis mee te lopen? Van 8-11 juni 2023 kun je mee, Lopend stilstaan bij De Huijberg. 

Zin om ook eens mee te lopen? Via deze link vind je dagwandelingen. En je bent welkom om mee te lopen tijdens volgende meerdaagse pelgrimswandelingen. Je bent welkom!

 

Pin It on Pinterest

Share This