‘Wanneer gaan jullie weer?’, vraagt Koen tijdens een feest in april 2012. ‘Nou voorlopig niet, de kinderen willen dat vast niet’, was ons antwoord. Een dag later vertelden we dit aan de kinderen. Het resultaat is verrassend. Het begin van nieuwe plannen voor een voettocht naar Santiago.
In 2013 lopen we, direct na Thomas’ eindfeest van de lagere school, met onze twee zonen (9 en 11 jaar) vanaf Pamplona naar Santiago. Een avontuur waarin we letterlijk en figuurlijk vele bergen en dalen tegen zijn gekomen. Een ervaring waardoor we als gezin enorm gegroeid zijn.
En sindsdien zijn wij door gegaan, nog een keer….. en vaker……..
Tot het genoeg is…………….
Hieronder geef ik je een indruk van onze camino’s met kinderen.
De klimgeit
21 juli 2013 Puenta la Reina
Vandaag begint, na een ontbijt bij de albergue, met een stevige klim naar de top van de berg ´del pardon´. Hijgend, puffend en zwetend lopen we naar boven. Stap voor stap komen we steeds hoger. En Martijn (onze klimgeit) wacht steeds geduldig tot we op zijn hoogte zijn aangekomen. Hij rent haast de berg op, soms zelfs terwijl hij meezingt met de Ipod.
Als we eindelijk op de top van de berg zijn aangekomen, zien we de beeldenrij die we al kennen van de plaatjes. Natuurlijk poseren ook wij, net als alle pelgrims voor en na ons, tussen de beelden. Op de berg treft Pieter een Nederlandse priester (op leeftijd) uit Rome. Ook hij is op weg naar Santiago. Hij is erg onder de indruk van het feit dat wij als gezin de tocht lopen. Als hij aan de kinderen vraagt of zij dit ook leuk vinden, zegt Martijn stralend: ´Nee ik vind het niet leuk, maar ik ben wel de beste loper´.
Even later blijkt dat Martijn (nog) niet de beste afdaler is. Bij de steile afdaling (met losse kiezelstenen) valt Martijn op zijn knie en handen. Een paar grote schaafwondjes en een grote schrik zijn het gevolg.
Blauw van de kou
29 juli 2013, Atapuerca
Direct bij de start moeten de benen en de longen flink aan het werk: een pittige klim. In 4 kilometer stijgen we ongeveer 400 meter.
We komen aan op een mooie hoogvlakte op ongeveer 1150 meter. De heide staat in volle bloei en we kunnen de hele omgeving vanaf deze vlakte bekijken. Maar het kijken is niet prettig. Er staat een forse koude wind. Het is nog geen half acht en het is flink bewolkt. Pieter en ik hebben weliswaar koude armen, maar door het lopen blijven we warm genoeg. Ook de kinderen mopperen niet. Totdat Thomas zegt: ´kijk eens papa, mijn armen en handen zijn helemaal blauw´. En inderdaad, hij ziet blauw van de kou. Dit is het moment om zijn nieuwe nog niet gedragen fleecetrui uit de rugzak te halen. Binnen een paar minuten is hij weer op temperatuur.
Cruz de ferro
13 augustus 2013, El Acebo
We zijn nu aangekomen bij de hoogste top (piek) van de camino. Hier staat de cruz de ferro (kruis van ijzer). Pelgrims laten hier hun ballast achter in de vorm van een steen die ze van huis hebben meegedragen in hun rugzak. Dit doen pelgrims al honderden jaren.
Op deze berg met stenen hebben wij, net als velen voor ons en na ons, geposeerd aan de voet van het kruis.
Vanaf dit punt is het nog 222 kilometer naar Santiago, we hebben er al ruim 350 achter ons gelaten.
Wij zijn met elkaar merkbaar een stuk sterker geworden. Het beklimmen van de berg was geen probleem. Het daarna tijdens de zeer lastige en lange afdaling, doorzetten en blijven concentreren op het lastige pad, gaat ook veel beter dan een aantal weken geleden.
A pair of kings
25 augustus 2013, Monte do Gozo
In vroeger tijden liepen de peregrino´s in grote groepen. Zo waren ze het best beschermd tegen mensen en dieren met kwade bedoelingen. Degene die als eerste Monte do Gozo bereikt (en de eerste blik op de kathedraal van Santiago kon werpen) mocht zich de koning van de camino noemen. Veel achternamen (Roy-Roi-Roie) zijn daarop gebaseerd.
Sinds de kinderen dit weten, kijken ze uit naar de race naar de top van de Monte do Gozo. Na een eerlijke start (zie foto) is de race begonnen.
Pieter geeft al gauw op. De kinderen rennen met rugzak als gekken de berg op. Op een top kibbelen ze wie gewonnen heeft. Het blijkt echter niet de goede top te zijn: de kathedraal is niet te zien. Een stuk verderop, buiten de route, ligt de echte top.
De race wordt herstart. Eerst ligt Thomas aan kop. Even later wordt hij ingehaald door Martijn. De spanning stijgt. En dan ziet Thomas de kathedraal. Martijn is de eerste die de juiste top bereikt.
Conclusie is onmiskenbaar: in ons gezin hebben we een ´pair of kings´.
GEHAALD!!!!!
26 augustus 2013, Santiago de Compostela
De afstand vanaf Pamplona naar Santiago is 720 kilometer. Wij hebben ruim 600 kilometer gelopen in ongeveer 35 dagen. In totaal hebben we in 37 albergues geslapen en hebben we op 2 dagen de bus genomen (in totaal ongeveer 120 kilometer). Onderweg hebben we 1 blaar gehad (Martijn) en zijn we 4 keer gevallen (1x Thomas en 3x Martijn).
Martijn is vooral heel blij dat het erop zit: niet meer lopen! Thomas is enorm trots: ondanks de moeilijke momenten heeft hij het toch maar gehaald.
En Pieter en ik zijn enorm trots en dankbaar dat we als gezin in staat zijn geweest om deze uitdaging aan te gaan en op een goede manier af te ronden.
Camino-virus
23 augustus 2014, Santiago de Compostela
Bijna precies een jaar later komen wij, dit keer na het lopen van de Camino Portugues, opnieuw in Santiago aan.
De Camino was ook dit jaar een hele bijzondere ervaring. Opvallend was dat we heel snel in het Camino-ritme zaten. Thomas verklaarde dit als volgt: ´We zijn eigenlijk, na een hele lange pauze, gewoon door gegaan met onze Camino.´
De Camino Portugues is qua uitdaging, afstand en natuur onvergelijkbaar met de Camino Frances. Het grootste verschil voor ons was dat de Camino Frances op zowel mentaal als fysiek gebeid een enorme uitdaging was. De Camino Portugues was dit door de lengte van de route en door de relatieve vlakheid van het terrein vele malen minder.
De essentie van de Camino is echter uniek en op beide Camino´s aanwezig: het tijdens en door fysieke inspanning, heel snel en heel echt in gesprek komen met zeer verschillende mensen uit alle windstreken. Mensen met wie je tijdelijk de uitdaging en het doel van de Camino dag en nacht deelt. Mensen die je in je hart sluit en verhalen die bijblijven. Mensen door en met wie we elke dag een stukje kunnen groeien.
Diagnose: het Camino-virus zit nog steeds in ons bloed. Op weg naar Santiago in 2019 (?!)
De laatste stempel
Conques, 28 juli 2015
De route dit jaar (Le Puy – Conques) was fysiek pittig, vanwege de hele hoge temperaturen en de relatief veel steile hoogtemeters. Het landschap was prachtig en heel gevarieerd. Elk van ons kon de route fysiek en mentaal uitstekend aan, beter dan alle voorgaande jaren. Overal zijn verwijzingen naar Santiago, velen lopen met de St. Jacobssschelp aan de rugzak. We hebben weer genoten, we hebben het weer gedaan!
Voor ons is Conques het voorlopige eindpunt van onze Camino-ervaringen. Na het halen van onze voorlopig laatste stempel en het eten van een ijsje, dalen we af naar de camping. Een paar dagen lang gaan we nagenieten. Een paar dagen lang vieren we een meer traditionele vakantie: in een stacaravan aan een rivier, met zwembad en tafeltennistafel, vooral Martijn heeft hier veel behoefte aan, hij is voor nu klaar met lopen. Dag Camino tot later in ons leven.
Afscheid van de camino, een nieuwe fase begint…..
8 augustus 2017, Santiago de Compostela
Na Martijns eindfeest van de lagere school, gaan wij, dit keer op verzoek van Martijn, weer op pad. Vanaf Burgos lopen wij naar Santiago. Met grote stappen, de benen zijn flink gegroeid, loopt ek van ons vanuit kracht en met ervaring in de richting van een nieuwe fase. De aankomst in Santiago is dit keer extra bijzonder. We voelen dat het (voorlopig?) de laatste keer is dat wij als gezin deze tocht hebben gelopen. Marijn gaat na de zomer naar de middelbare school. Thomas maakt plannen voor de universiteit en ik ben op weg mijn eigen OpStap met Irene te laten groeien.
Nog een keer poseren wij bij de kathedraal. Met een lach en vele mooie herinneringen en ons sterkende ervaringen, nemen wij als gezin afscheid van de camino. Een weg die ons veel heeft gegeven, een weg die wij elk op onze eigen manier zullen vervolgen.
