Scheveningen, 16 april 2019

Ken je dat? Dat gevoel als je het eindpunt van je pelgrimstocht hebt bereikt?

Regelmatig kom ik na een pelgrimstocht bij zo’n eindpunt aan. Dat kan zijn de pelgrimsstad Santiago, dat kan zijn het einde van de wereld Fisterre. Maar dat kan ook elke andere plaats aan het einde van een pelgrimsreis betreffen.

Steeds weer is aankomst anders, mede afhankelijk van wat en wie ik onderweg ben tegen gekomen. Maar altijd is er bij aankomst de vreugde en altijd is er weer het verdriet.

 Vreugde en verdriet

Vreugde, het is weer gelukt.  Wij of ik hebben mooie en moeizame ervaringen opgedaan. Wij of ik hebben ons opengesteld voor de ontmoetingen, de natuur en voor de gastvrijheid.  Wij of ik hebben ontdaan van status en luxe mogen ervaren wat (samen)leven is. De rugzak is leger dan bij het vertrek, de herinneringen zijn licht en kostbaar. De blaren en pijntjes zijn alweer lang vergeten, wat rest is dankbaarheid, blijdschap en vele foto’s en herinneringen.

Verdriet, altijd is de aankomst voor mij een moment van loslaten. Een nieuw vertrek nadert, met een bijbehorend afscheid van mensen, met een hernieuwde afstand van de weg met gele pijlen. Een periode in mijn leven laat ik achter mij. Ongemak en opluchting strijden om aandacht. 

Al snel na aankomst, de knuffels en champagne van het vieren zijn al achter de rug, voel ik het aan den lijve. De rugzak en de wandelschoenen zijn niet meer nodig, deze blijven werkloos achter in het hostel. Op teenslippers en met een zonnebril ben ik geen pelgrim meer. Maar wie ben ik dan wel?

Van niemandsland naar mijn leven van alledag

In mijn eentje ervaar ik dit niemandsland, het momentum tussen de aankomst en het vertrek naar huis.

Sinds meerdere jaren ben ik mij bewust van het belang van het ervaren van deze dubbele gevoelens. Sinds meerdere jaren gun ik mij tijd om vanuit dit niemandsland weer op weg naar huis te gaan.

Een gedicht van Peter Miller komt dan steevast uit mijn tas. Een gedicht dat mij al meerdere keren tot keuzes heeft verleid, de keuze om mijn eigen weg te (blijven) gaan. Een niet altijd erg gemakkelijke keuze. Een keuze om uit te blijven gaan van vertrouwen, vertrouwen in mijzelf, vertrouwen in anderen en vertrouwen op mijn intuïtie.

Mijn eigen weg in het leven van alledag. Een mooie pelgrimsweg, een weg waarop vreugde en verdriet, als tekenen van leven, van harte welkom zijn. Een weg waarop ik stapje voor stapje door blijf lopen en soms nieuwe wegen kies, juist in het leven van alledag.

ken je dat? Het vertrouwen dat het eindpunt slechts een tussenstation zal blijken te zijn?  Een ervaring die stap voor stap vervolgd wordt in het leven van alledag. 

Thuiskomen betekent verdergaan

Erken-

Veranderd kom je thuis

Vol persoonlijke ervaringen

ben je niet meer dezelfde

die vertrokken is,

Maar de mensen

vele vragen en problemen

de verwachtingen

de eisen

zijn gebleven

 

Gebruik je nieuwe kans

om oude dingen opnieuw te zien

je nieuwe ervaringen te vertrouwen

moedig nieuwe wegen in te slaan

 

Langzaam is meestal sneller

Tijd nemen om tijd te hebben

Minder is meer

Alleen veranderen wat ik wil

Op mijn gevoel vertrouwen

Op een goed einde vertrouwen

 

Ontdek –

Alleen in het verdergaan

geduldig, stap voor stap

blijf je in het spoor

openen zich nieuwe mogelijkheden

vind je de zin van jouw leven

Want de eigenlijke pelgrimstocht

is jouw leven van alledag

 

Peter Miller