Van mijn ouders heb ik geleerd om niet te vloeken. Het gebruik van spottende en overdreven krachttermen is voorbehouden aan de zwakken. Wij houden maat, verbaal zijn er mildere alternatieven om je frustratie te uiten. Zo is mij vanaf mijn vroegste jeugd meegegeven. Ik heb mij er vele jaren naar gedragen.
tot nu..
Ten minste 1x per dag is er een groot en vetgedrukt GVD in mijn gedachten. Machteloos en zwaar gefrustreerd is dit het enige woord dat mijn stemming woorden geeft. GVD voor het verlies van mijn mobiliteit en voor mijn toenemende afhankelijkheid. Ik zit erbij en kijk er naar. Het verloop van een progressieve spierziekte is onvoorspelbaar en rücksichtslos. Het ontneemt mij mijn spierkracht, mijn passie voor het lopen. Het ontneemt mij een perspectief op beter. GVD!
Elke morgen..
Elke morgen begint de worsteling opnieuw. Juist in de ochtend is mijn lijf onmachtig. Juist in de ochtend werkt mijn lijf mijn wilskracht tegen. Opstaan, naar beneden gaan, een bezoek aan het toilet. Het lijkt op topsport, slechts met hulp en tranen weet ik deze hordes toch te nemen. Alweer een dag vol van afhankelijkheid GVD.
Voor de zwakken..
Van mijn ouders heb ik geleerd om niet te vloeken. Er zijn mildere vormen om uiting te geven aan je frustratie. Krachttermen zijn er voor de zwakken.
Ik ben ook daardoor nog altijd ongemakkelijk met het gebruik van dergelijke taal. En toch lijkt het mij te helpen. Via google onderzoek ik wat dan toch die functie van vloeken voor mij kan zijn.
Ontladend effect
Taalwetenschapper Van der Meulen heeft hier in 2022/2023 onderzoek naar gedaan. Hij concludeert dat vloeken een pijnverzachtende functie heeft’, Vloeken kan opluchten, en een ontladend effect hebben. Maar het heeft ook echt een functie, geeft Marten van der Meulen aan. “Vloeken is taboe. Als je het toch doet, is dat een beetje stout, en dan merken je hersenen dat: ze geven je een klein scheutje adrenaline. Vloeken is een respons op pijn, frustratie, of op alles wat er mis gaat in het leven. Het geeft een licht positief neurologisch effect.’
Zoveel zin..
Ten minste 1x per dag is er een groot en vetgedrukt GVD in mijn gedachten. De krachtterm is een van de uitlaatkleppen voor mijn frustratie en verdriet. Even luchten, tegen een heilig huisje trappen, een eerste kop koffie, langzaam aan komt daarna altijd weer de zin. Zin om onderweg te blijven, zin om nieuwe ervaringen op te doen. Zin om in verbinding te blijven met het leven buiten mijzelf. Meer dan ooit geniet ik van de kleine dingen en dag voor dag.
Levenskracht
Met mildheid observeer ik nu mijn goddeloze vloek-gedachten. Soms is mijn frustratie mateloos en machteloos. Soms lucht het uitroepen van een GVD op en geeft het ruimte om mijn kwetsbaarheid dragelijker te maken.
Want: zo lang ik ruimte heb voor het gebruik van krachttermen, is er levenskracht. Wat mijn ouders, het kleine meisje in mij, mijn omgeving of jij er dan ook van zeggen. Heel soms mag het, en soms wat vaker: vloeken (en huilen) om het leven. In de wetenschap dat de struggles slechts een deel van het verhaal zijn. Het leven, de buitenlucht, mijn geliefden, vrienden, familie en kennissen en ikzelf maken het de moeite dagelijks waard!….
