Over hoe een NS-wandeling een pelgrimsroute werd, januari 2020
Karin heb ik een jaar of drie geleden op het pelgrimspad leren kennen. Moedig startte zij destijds tijdens een Pelgrimsweekend in zuid-Limburg met lopen.
Ze wilde zo graag, maar haar grens trok haar terug.
Dankzij de groep heeft zij het toen met veel steun gedaan.
Half mei 2019 tref ik haar na haar eerste camino in Santiago de Compostela.
Ontroert hoor ik, met het zicht op de kathedraal, haar verhalen.
Ze had wat haar eerst onmogelijk leek toch maar gedaan. Een korte camino gelopen, alleen maar niet eenzaam, lopend en zonder haast, haar camino, binnen haar eigen grenzen.
Vandaag tref ik haar opnieuw. Wij treffen elkaar in het miezerige wat grauwe Breda.. Tijdens de NS-wandeling door het Mastbos praten (en lachen) wij de afgelopen periode bij. Tijdens de gesprekken dwalen wij langs en soms op de route van de NS-wandeling. Het deert niet, ze is niet meer bang om te verdwalen, haar wandelconditie is goed, veel van haar mentale kracht is teruggevonden.
Tijdens de dag begint de zon te schijnen. De lucht kleurt blauw, het staat haar goed.
In het cafe op de Grote Markt van Breda praten wij na over de route van vandaag. Wij merken dat die vandaag voor ons niet belangrijk was. Het samen onderweg zijn, het samen delen en ervaren van de ruimte, de soms modderige paden, de zon, de regen, de humor en de beweging was waar het vandaag over ging.
Vandaag waren wij samen op deze NS-route onderweg ‘op de camino van het leven’.
