Camino Portugues, Variante Espiritual, mei 2019

De eerste kennismaking met Robin, een fit ogende man van rond de 70, is kort. Tijdens het lopen maken we een praatje. 

‘s Avonds ontmoeten wij elkaar opnieuw.Hij trakteert mij op een wijntje. Op het terras in Armenteira leren wij elkaar beter kennen.

Robin blijkt een ondernemer/fietsenmaker uit Oxford. Ongeveer 10 jaar geleden heeft hij zijn fietsenwinkel verkocht. Zijn vrouw is dan ernstig ziek, hij wil graag voor haar zorgen. Ruim 8 jaar heeft hij in toenemende mate voor haar klaar gestaan. Steeds minder ruimte om met zijn vrienden op stap te gaan, steeds meer en meer de persoonlijk verpleger van zijn mentaal en fysiek aftakelende vrouw. 

Stiekem was hij, zegt hij enigszins beschaamd, opgelucht toen zijn vrouw kwam te overlijden. De jaren en de zorg hadden hem oud gemaakt, zijn energie en liefde waren op.

Terwijl hij mij dit verhaal aan het vertellen is, wordt hij aangesproken door een vrouw. Of hij mee gaat eten? Hij antwoord ontkennend, en zij gaat weer weg. 

Na het overlijden van zijn vrouw wil hij maar een ding, zo gaat hij verder. Na jaren van binnen zitten en zorgen wil hij heel veel naar buiten. Een dag na de begrafenis koopt hij wandelschoenen. Hij wil weg, hij wil zich weer fit voelen, hij weet niet wat anders te doen. 

Stap voor stap voelt hij zich in de maanden en het jaar daarna fysiek weer beter. Stap voor stap voelt hij zich steeds meer alleen. ‘Irene I turned 70, where did my life go?’ zegt hij somber.

Ik reageer met een vraag: ‘Robin is there anyone who is important in your life?’

Hij kijkt mij onthutst aan en vraagt of hij nog een drankje kan halen.

Als hij weer zit, vertelt hij verder. ‘Mijn kinderen willen graag dat ik een lieve opa ben die regelmatig op hun kinderen past. Vriendinnen van de kerk willen voor mij zorgen, ze vinden een alleenstaande man zielig en aantrekkelijk. Vrienden vinden het fijn om af en toe nog op stap te gaan, maar zij worden zo oud.’

Terwijl hij dit vertelt pakt hij zijn mobiel en scrollt wat over zijn scherm. Hij toont mij even later een foto van een charmante dame met een mooie lach. Ik kijk hem vragend aan.

‘This is Janet, I’ve met her 2 months ago.’

En dan stromen de woorden steeds vloeiender uit zijn mond. Over hoe hij een maand geleden zijn camino in Lissabon gestart is. Over zijn ontmoeting met Janet, een maand daarvoor. Over hoe zij hem geraakt heeft. Over dat zij de eerste persoon in zijn leven is die hem gevraagd heeft hoe het met hem gaat en wat hij wil en wat hij voelt. Over hun etentjes samen.  Over de reactie van de kinderen, ‘kijk uit pa, ze weet wellicht dat je nog wat geld hebt liggen.’ En over een eerste, hele voorzichtige, kus, op de avond voor zijn vertrek naar Lissabon.

Hij kijkt mij na zijn stortvloed van woorden aan: ‘I’ve never told anyone this before. I am sorry that i’m boring you with the life of an old man.’

Vervolgens staat hij op, de albergue gaat bijna dicht, hij moet haast maken om nog binnen te kunnen slapen.

De volgende middag zie ik Robin opnieuw. Hij zit op het terrasje aan het einde van de brug in Villanova de Arousa op mij te wachten. 

Nadat we hebben bijgepraat over de belevenissen van de dag, komen we te praten over de caminio, het onderweg zijn en over het weer naar huis gaan.

Robin vertelt dat hij niet goed weet hoe hij nu naar huis moet gaan. Zijn camino zit er over 3 dagen weer op, Santiago is in zicht. De afgelopen maand heeft hij dagelijks contact gehad met Janet. Hij heeft geworsteld met de liefde voor zijn overleden vrouw. Hij zoekt zijn houding in relatie tot de wensen en zorgen van zijn kinderen.  Hij vraagt zich af of hij van Janet mag gaan houden. Mag zij een plekje in zijn leven?

Ik geef hem terug dat ik zachtheid en liefde in zijn ogen zie, zeker op de momenten dat hij over Janet praat. Ik zeg hem dat ik veel respect voor hem heb, een leven lang werken, zorgen, verantwoordelijkheid nemen. Ik zeg hem dat ik een prachtig mens voor mij zie, een mens dat ondanks en dankzij zijn leeftijd zelf de antwoorden op zijn vragen in zich heeft.

Hij lacht naar mij, en dankt mij voor mijn mooie woorden. Hij zegt mij dat hij diep van binnen weet dat ik gelijk heb. Hij heeft besloten zich open te stellen voor Janet. Hij heeft vandaag, zo zegt hij geëmotioneerd, besloten de liefde een kans te geven. 

Beiden zijn wij na deze woorden stil, onze ogen laten elkaar niet los. 

Een paar minuten later staat Robin op. ‘Ik ga Janet bellen, ik ga haar dit vertellen’.

Hierna heb ik Robin niet meer gezien. Ik heb hem niet kunnen vragen naar de reactie van Janet. Ik heb hem niet kunnen vertellen dat ik hem alle liefde wens. Ik zal hem niet meer kunnen vertellen hoeveel indruk zijn verhaal op mij  gemaakt heeft. Sinds onze ontmoeting is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet even aan Robin denk.

Gewoon, om de liefde………… leeftijdsloos, een bron van leven…….