Pelgrimsweekend Wittem, 14 – 17 februari 2020

Dag 1, 14 februari 2020, Rondwandeling Maastricht

Op het station van Maastricht maken wij kennis met elkaar. Elf namen klinken, we zijn elkaar nog onbekend.
Vandaag lopen wij ons warm in de stad. Vandaag maken wij kennis met Maastricht en met elkaar, de koffie met vlaai zijn een goed begin.

Met prettig weer lopen wij vervolgens door het prachtige historische centrum.  Bij de OLV Sterre der Zee-basiliek krijgen wij een eerste stempel. 

In de kruisherenkerk is tegenwoordig een hotel gevestigd. Via een tunnel gaan wij naar binnen, ik vind de combinatie van oud en nieuw in dit kerkhotel een lust voor het oog.

Een deel van de oude stadsmuur is nog in tact. En ook een van de poorten is nog in volle glorie te bewonderen. De naam Helpoort is bijzonder, later lopen wij in Maastricht nog langs de Hemel en door het Vagevuur. In deze stad kun je echt alle kanten op.

Tijdens de rondwandeling en het eerste etappedrankje is het tijd om naar onze slaapplek te gaan. 

In het hostel worden de stapelbedden soepel verdeeld, de bovenste bedden blijken niet populair. Tijdens het eten is er tijd en aandacht om de kennismaking te verdiepen.

Een mooie groep, al zeggen ze/we het aan het einde van deze dag zelf. Elf mensen, wij zijn klaar voor de wandeldagen die komen gaan. Wij zijn klaar voor een kleine adempauze van het dagelijkse leven. 

Adempauze
Ik leef tussen gisteren en morgen
Het is maar even nu

Wat ik deed is voorbij
Wat ik wil komt morgen

Nu even rusten, even stilstaan
Luisteren, kijken en het laten gebeuren
(Henk Herstel)

Dag 2, 15 februari 2020, Maastricht – Wittem (ong. 20 km)

Na een goed ontbijt doen wij inkopen voor de lunch. En dan kan het echt beginnen, de wandelroute van Maastricht naar het klooster van Wittem ligt voor ons. De rugzakken zijn er klaar voor, net als wij zelf.

Wij hebben afgesproken dat elk in zijn eigen tempo gaat lopen. Het is belangrijk om onderweg je eigen gezonde ritme te vinden, want ‘Hoe kunnen wij de rijkdom van het leven zien als wij er buiten adem doorheen rennen?’ (citaat van David Gunston).

Tot onze verrassing, de weersvoorspelling had andere plannen, is het zonnig. De witte mergelgroeven, zo typerend voor dit deel van het land, zien er bij dit weer extra mooi uit.

Voor een van de deelnemers blijkt het lopen met bagage zwaarder dan verwacht. Zij heeft vorig jaar tijdens de camino haar voet gebroken, tijdens het klimmen en dalen speelt deze oude wond weer op. Mooi om te zien dat haar rugzak door een van de andere deelnemers wordt overgenomen en naar Margraten wordt gedragen. Ik ben onder de indruk!!

Bij kasteel Freybourg nemen wij tijd om onze vanmorgen ingeslagen lunch te eten.

De hier aanwezige schapen kijken nieuwsgierig toe.

Vol energie en met een beetje tegenzin beginnen wij daarna aan de beklimming van de Gulperberg. Ook hier gaat ieder in zijn/haar eigen tempo. Op de top van de Gulperberg is het uitzicht prachtig. Richard laat zich hier graag vastleggen, omringd door de vrouwen waarmee hij de klim vandaag heeft gemaakt.

Tijdens de afdaling lachen wij naar onze eigen schaduw. Steeds is deze bij ons, ten teken van een zonnige dag.

Onze route kruist vandaag diverse keren de pelgrimsweg naar Santiago. Een gevoel van thuiskomen, velen van ons hebben aan die weg goede herinneringen of hebben al een datum gepland voor het eigen vertrek naar Santiago.

Bij het klooster van Wittem worden wij warm welkom geheten. De tekst spreekt aan, voor elk van ons.

Je bent hier welkom
Als toevallige voorbijganger , gelukzoeker,
Godzoeker of nieuwsgierige.

Wij verwelkomen degenen
die ouder zijn dan zestig
maar nu nog niet volwassen zijn,
en tieners die te snel opgroeien.

Het maakt ons niet uit
of je Roomser bent dan de paus,
of sinds kerstmis 10 jaar geleden geen kerk meer heb bezocht.

Wij heten iedereen welkom
die denkt dat de aarde plats is,
te hard werk of lanterfant.

Bij ons ben je welkom.

Na inspanning komt ontspanning, het eten doet goed.

Door Henk Erinkveld, de rector van het klooster, worden wij in de avond ontvangen en rondgeleid. Hij vertelt over de redemptoristen, over de historie van het gebouw en hij toont de diverse kerken en kapellen. Mooi zijn ook zijn verhalen over de vele worsten die hem letterlijk regelmatig worden aangeboden.

Bijzonder is dat hij de wonderschone bibliotheek van het gebouw speciaal voor ons opent. Een ruimte met een grote wauw-factor.

Het applaus aan het einde van zijn ontvangst is op zijn plek in deze pleisterplaats voor de ziel.

Dag 3, 16 februari 2020: Wittem – Abdij Val Dieu (ong. 22 km)

De voorspellingen voor vandaag zijn niet goed. Storm Dennis raast over het land, en tegelijkertijd wordt veel regen verwacht. Tot op het laatste moment check ik de weerberichten. Tot onze vreugde worden de voorspellingen uur na uur aangepast, Dennis laat zich in deze omgeving van zijn rustigste kant zien, met de minuut lijkt de regen uit de lucht te verdwijnen.

In de refter van het klooster eten wij ons ontbijt en maken wij onze lunchpakketten klaar. Voldoende eten en drinken is van belang, de etappe van vandaag is zowel qua afstand als qua hoogtemeters pittig.

Wat een prachtige, stormdag beleven wij vandaag vervolgens met elkaar. Veel (tegen)wind, heuvels en modder; prachtige vergezichten, ontroerend mooie bomen (sommige geknakt) en gastvrije mensen troffen wij onderweg.

Mooi om te zien hoe een ieder, waar nodig gesteund door elkaar, zijn/haar eigen weg vandaag vond. Ik vind het een genoegen daar vandaag getuige van te mogen zijn.

Woorden schieten soms te kort, veel woorden zijn soms ook niet nodig.

Geknakte bomen op ons pad.

Rustig kijken hoe  en waar je de modder tegemoet zal treden.

Dalend door een holle weg.

Natuurllijke drie-eenheid

De forse tegenwind maakt de lange klimmetjes vandaag extra zwaar. Midden op het pad nemen wij rust om op adem te kunnen komen.

En dan is er deze ene eik. Op eenzame hoogte wacht hij de wandelaars na een forse klim op. In weer en wind blijft deze eik hier geworteld en krachtig staan, als baken, schuilplek, voedingsbodem. Vaak liep ik hier al langs, altijd sta ik even stil, soms alleen een enkele keer samen…….

Dit keer is het een eenzaam weerzien, ik mis de zon……

In Wallonie lopen wij door groene weiden met fraaie uitzichten.

En regelmatig verlaten wij het gebaande maar versperde pad.

Fijn om aan het eind van deze prachtige, pittige wandeling bij abdij Val Dieu onze aankomst (en de mooie dag) met elkaar te kunnen vieren. 

Leren van de natuur

we leren van de zon om te verwarmen,
van de wolken om te zweven,
van de wind om leeg te waaien
van de regen om te stromen

we leren van bloemen om te stralen
van bomen om standvastig te zijn
van bladeren in de herfst om los te laten
van struiken om in de lente te vernieuwen

we leren van de stenen om stil te liggen
van de aarde om moeder te zijn
van de maan om te veranderen
van de sterren dat we met velen zijn

we leren van de seizoenen
dat we steeds opnieuw mogen beginnen

Sietske Visser
(vrij hertaald naar een gedicht van Ute Latendorf).

Dag 4: 17 februari 2020: Wittem – Meerssen (ong. 20 km)

De zon is net op als wij na het ontbijt en na een kleine wondverzorging ons afscheid van klooster Wittem weer op weg gaan.
Vandaag lopen wij een etappe van het PeerkePad, wij lopen vandaag van Wittem naar Meerssen.
Het is de laatste dag van dit weekend, wat gaan de dagen toch snel.

Op ons pad treffen wij vele kruisen. Dit kruis, net buiten Gulpen, is een plek waar mensen hun steentje achterlaten.

Handwijzers wijzen onderweg de weg. Wij kiezen voor de mooie steile wandelweg, wij kunnen inmiddels wel tegen een stootje.

Via een vlonderpad lopen wij over het water. 

Om vervolgens boven de waterrijke Geul de zon te zien verschijnen.

In een van de weilanden baden de Hooglanders zich in de zon. Een van hen steekt mijn tong naar mij uit :). 

Vlak voorbij Schin op Geul ligt de laatste bekiimming van dit pelgrimsweekend op ons te wachten. Via ongelijke, glibberige traptreden stijgen wij naar de top van de Schaelsberg. De kluis van Schaelsberg ……

en het uitzichtspunt zijn de moeite van de inspanning waard. We nemen hier op ons gemak onze tijd.

Stap voor stap dalen wij de Sachaelsberg vervolgens weer af. Valkenburg ligt in het dal op ons te wachten, en misschien nog wel belangrijker, hier is koffie en op het plein serveren ze van die heerlijke Limburgse vla.

Door een natuurgebied, recent zijn hier wilde zwijnen gesignaleerd de instructie is dat wij naar de aanwezige jagers moeten luisteren, lopen wij verder. De zwijnen (en de jagers)  laten zich niet zien, gelukkig maar…

Via een bruggetje komen wij op een moerasactig terrein. Dit is het thuis van IJslandse paarden en van Hooglanders, zij hebben het terrein flink omgewoeld, wij glibberen en glijden over het zeer modderige terrein.

Ondanks onze natte modderschoenen mogen worden wij allerhartelijkst ontvangen bij de kapel van het chateau Sint Gerlach. 

De heilige Gerlach maakte rond het jaar 1100 na een ingrijpende gebeurtenis in zijn leven diverse pelgrimstochten naar Rome en Santiago. Zijn graftombe staat in de kapel, een camino-schelp ziot verborgen in het mozaiek. Pelgrims kunnen hier tot op heden overnachten in een eenvoudige refugio. En natuurlijk is er voor ons een (handgeschreven) stempel.

Ook de tuin van dit chateau is een bezoek meer dan waard. Bij een van de vele beelden worden wij door een zeer bereidwillige dame als groep vereeuwigd.

Voor de laatste keer dit weekend gaan de rugzakken weer op. Nog 5 km te gaan, nog een uur kunnen wij genieten van de voorlopig laatste stappen op deze pelgrimsweg.

Meerssen bereiken wij voorspoedig. Onder de rook van de basiliek liggen de cafés. Na een kijkje in de kerk toosten wij ter afronding van het weekend op elkaar. Met door de zon gekleurde, blozende wangen en uitgewaaide hoofden maken wij ons op voor de terugkeer naar huis. Verlegen van de complimentjes neem ik afscheid van elk van de deelnemers. Vier dagen hebben wij met elkaar opgelopen, in vier dagen werden wij een groep met een mooie balans.

Voor mij was het een genoegen om deze groep met individuen deze dagen te kunnen begeleiden. 

Onderweg waren er teleurstellingen, soms lukt iets niet wat je zo graag wilt, soms is het van belang je verwachtingen bij te stellen. Ik heb het zien gebeuren, ik maak hiervoor een diepe buiging.

Onderweg waren er overwinningen, juist door uit je comfortzone te stappen en juist door je eigen weg daarin te vinden ervaar je nieuwe dingen. Mooi om de stralende ogen te aanschouwen.

Onderweg was er ruimte voor ieders eigen tempo en voor ieders eigenheid. Waar nodig was er een helpende hand of een schouderklopje.

Onderweg was er ruimte voor rust en voor gedeeld plezier.

Met elkaar werden wij tijdens deze dagen een groep met een mooie balans. Met nieuwe ervaringen en herinneringen keren wij elk weer naar ons eigen huis.

In noem de namen van deze mooie mensen: Coraline, Cocky, Christie, Tineke, Lalita, Marion, Richard, Ineke, Els en Esther. Liever mensen dank jullie wel voor dit bijzondere weekend en dank voor je vertrouwen.

Vanaf hier
zal ik terugkeren
naar het gewone
leven van alle dag
niet gewoon meer
na al wat ik ervaren heb
en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben.
(Ricky Rieter)

Wel thuis! Buen camino! Tot ziens!

Pelgrimsgroeten van Irene (tijdens dit weekend op de foto gezet door Lalita)

 Heb je ook zin om eens mee te lopen? Je bent welkom, informatie over meerdaagse (pelgrims-)wandelingen vind je via je deze link.