‘Zie je die Arend daar stil langs de weg?’

Rond de jaarwisseling van 2000 zijn wij in Australië.  Wij hebben, als onderbreking van het wandelen, een auto gehuurd.  Met deze auto rijden wij van Adelaide naar Ayers Rock. Een rit van 2 dagen over een lange rechte tweebaansweg.

Ik zit wat te dommelen als Pieter mij vraagt of ik die arend langs de weg zie zitten.Ik kijk op en zie in de berm van de weg een immens grote arend zitten. Een prachtig beeld, deze krachtige, statige, mooie en kwetsbare vogel in dit onherbergzame en lege gebied. Beiden zijn wij er stil van.

Een paar maanden later wordt Thomas Arend geboren, genoemd naar die vogel vol leven en rust.

Vandaag iis het 18 jaar geleden dat Thomas werd geboren. Wat was hij welkom. Wat ging de tijd snel, wat duurden sommige jaren onhoudbaar lang. 

De komst van Thomas veranderde ons leven. De eerste twee jaren heb ik ervaren als een roze wolk. Ik genoot van zijn slaapgeluidjes, vond het heerlijk om hem in mijn armen te hebben, was trots dat hij met 9 maanden al kon lopen en heb mij verbaast over zijn snelle ontwikkeling. Op zijn tweede kan hij elk apparaat in huis, van oven, tot cd-speler tot mobiele telefoon, moeiteloos bedienen. En in datzelfde jaar merken wij zijn nieuwsgierigheid naar kennis: eindeloos blijft hij vragen stellen over onze reizen over de wereld, alles weet hij van dinosauriërs en over de geschiedenis van de Dordogne.

De jaren vanaf Thomas’ derde jaar zijn intens en moeilijk. Thomas blijkt op allerlei vlakken af te wijken van de norm. Steeds vaker krijgen wij signalen dat hij anders is. Op zijn vijfde krijgt hij de diagnose autisme.

Steeds verder zien wij Thomas veranderen in een in zichzelf terug getrokken jongetje. Een jong kind dat zich met de voor hem onherbergzame en onwelkome wereld geen raad weet. Een kind dat het maar niet lukt om te aarden. 

De roze wolk waar ik de eerste jaren van zijn leven op verbleef, is hartstochtelijk uiteen gespat. Alles wat ik in mij heb, blijkt nodig om Thomas op de rails te krijgen. Alles wat wij in ons hebben, blijkt nodig om, tegen de stroom in, in een goede toekomst voor Thomas te blijven geloven.

Na een uitputtende tijd komt er in de jaren die volgen steeds meer licht. 

Stapje voor stapje leert Thomas de wereld beetje bij beetje te begrijpen. Langzaam maar zeker zien wij Thomas zichzelf weer worden.  Langzaam maar zeker zien wij hem weer steeds vaker lachen.

Thomas ontspant op de middelbare school meer en meer, hij mag zijn wie  hij is en dat doet hem zichtbaar goed. In deze veilige omgeving groeit hij naar zichzelf toe. In deze nieuwe omgeving verkent hij samen met klasgenoten de wereld en vindt hij zelf de weg die hij te gaan heeft. 

En vandaag wordt Thomas alweer 18 jaar oud. Wat ging de tijd toch snel. Sommige jaren zijn  omgevlogen. Ander jaren duurden onhoudbaar lang.

Vandaag  wordt Thomas 18 jaar oud.  Kijk dan wereld, zie wat een mooi mens hij is. Zie welk een stille kracht hij in zich heeft. Kijk dan wereld, zie wat hij te bieden heeft, een goede toekomst ligt aan zijn voeten. 

Vandaag is Thomas 18 jaar oud geworden. Vandaag  krijgt hij zijn diploma. Hij heeft het gedaan, kennis gemaakt met de wereld, zijn eigen plek gevonden en ook nog even cum laude zijn VWO-diploma gehaald. Op eigen kracht. De statige, kwetsbare kracht van een Arend. Onze Arend, vol rust en vol van leven. Onze Arend staat stevig op zijn poten. 

‘Zie je die Arend daar stil langs de weg?’ Hij is klaar om zijn eigen vlucht te gaan vliegen, de wijde wereld in.

Vlieg maar Thomas Arend, sla je vleugels uit!!