Een verslag van een bijzonder Wandelmaat-weekend bij abdij Koningshoeven
Wie is mijn naaste?
‘We gaan het mogelijk maken Irene, we willen graag dat je komt’. Met deze woorden haalt gastenbroeder Jakobus mij over de streep. Ook dit jaar ga ik bij abdij Koningshoeven een wm-groep begeleiden. Samen met wandelmaat Jaap, We gaan het mogelijk maken…., ik kies ervoor om mee te gaan.
Vrijdag 13 december 2023
Al vroeg melden wij ons bij de grote toegangsdeur van de abdij. Hartelijk worden we ontvangen. Onze kamer wordt getoond: de broeders hebben er echt alles aan gedaan om het voor mij en mijn rolstoel haalbaar te maken. Ze hebben geschoven met bedden en meubilair, ze hebben de meest toegankelijke kamer voor mij vrijgemaakt.
Bij het Proeflokaal maken we kennis met de reisgenoten.
Relatief veel mensen die ik ken van eerdere reizen. Een aantal mensen komt voor het eerst. Eén van de deelnemers vraagt zich af of ze de reis niét te religieus zal gaan vinden. Een ander geeft aan niet al te ver te kunnen lopen. Een derde laat merken moeite te hebben zich door een ander te laten leiden. Allemaal uitingen van de altijd ook aanwezige gezonde spanning aan het begin van een reis: we hebben er zin in en vinden het tegelijkertijd best spannend. Goed dat dit uitgesproken is, het geeft ruimte om van start te gaan.
Het ijs wordt daarna snel gebroken:
Bij de brouwerij worden we door mijn favoriete gids Toon rondgeleid. Zijn humor en passie vallen ook bij deze groep goed. De nieuwe film over de abdij geeft een zeer heldere eerste indruk van het leven en van het werken van de broeders. Opgelucht zie ik een aantal deelnemers ademhalen. De spanning is eraf.
In de abdij staan de namen van de reisgenoten al opgeschreven bij de kamers. De maaltijd staat klaar, in stilte. De eerste vieringen worden ervaren. De gastenbroeder is op cursus. Geeft niet, de rondleiding door het klooster en een uitleg van de regels is mij na al deze jaren wel toevertrouwd. Het kaarsenritueel improviseren we op een passende manier, zowel Jaap als ik zijn de kandelaar vergeten. Het maakt het welkom niet minder warm, ieders naam wordt genoemd, elke gast wordt gezien.
We zijn aangekomen. Er is niks engs aan, we gaan er gewoon een paar mooie dagen van maken.
Zaterdag 14 december
De klokken voor de eerste viering maken ons om 4 uur wakker. De helft van de groep bezoekt deze gebedsdienst waarbij het van het donker langzaam (gesteund door kaarsen) licht wordt. Bij het ontbijt kan ik zien wie daar waren: kleine oogjes, onder de indruk. Extra veel zin in koffie….
Vanmorgen staat de lange wandeling langs het Galgenven op het programma. Bijna iedereen gaat mee, een deelnemer en ikzelf blijven achter in de warmte van het klooster. Ook goed.
Jaap loopt met de groep het bos in. Wandelknooppunten geven de richting aan. De stilte van het bos, ondergelopen delen van paden en een verloren mobiele telefoon geven de ochtend de rust en het avontuur dat nodig is. Het water van het ven staat hoger dan ooit tevoren. Met rode konen en deels met zere voeten (12 km is niet voor iédereen een eenvoudige afstand) keert de groep exact op tijd voor het middagmaal weer huiswaarts. Ik zie ontspanning, de beweging en de buitenlucht heeft elk goed gedaan.
Aan de hand van een door Franck Ploum geschreven tekst over de adventtijd van 2023 maakt de groep in de middag kennis met Lectio Divina.
‘Advent’
Diep in ons verborgen
dient het verlangen zich aan.
Een blijven hoop op anders.
Nieuw licht voor deze aarde.
Tekst Franck Ploum
Ik vind het altijd erg leuk om een introductie te geven over deze manier van monastiek innerlijk pelgrimeren. Heel bijzonder om daarna de groep tijdens een wandeling te begeleiden in de 4 stappen die hierbij horen.. Al lopend, in tweetallen en alleen, ervaart elke reisgenoot wat de tekst of het moment te zeggen heeft. De afsluitende natuur-associatie leggen wij aan de voeten van Maria in de Mariakapel in de tuin.
De Vesperviering is vandaag extra bijzonder. Deze vindt plaats met het voltallige personeel van brouwerij La Trappe samen met de broeders van abdij OLV van Koningshoeven. Woorden uitgesproken bij de voorbede:
‘Wij bidden om ontvankelijke mensen,
om mensen die openstaan voor kritische geluiden,
om mensen die nieuwe wegen durven gaan
omdat ze zien dat het anders moet,
omdat ze geloven dat het anders kan.
Laten we bidden dat zij bij ons welkom zijn.”
Moge het zo zijn.
Avond dag 2
Zoals altijd heeft de groep de beschikking over de Benedictuszaal op de 2e etage van de abdij. De temperatuur in de zaal is laag, ook hier wordt bezuinigd op de energiekosten. Met een terugblik op mijn ervaringen met de gastvrijheid van deze mij zo geliefde plek, neem ik vanavond onder het genot van een flink glas wijn afscheid van de groep en van de abdij. Ik geef het stokje over aan Jaap, vanaf hier mag hij de groep begeleiden. Vanaf hier is hij de gids voor de Wandelmaat bij abdij koningshoeven. De warmte van de groep is onmiskenbaar. Geraakt ben ik door hun woorden en non-verbale reactíes. Het was goed zo, we hebben het ook voor hen en voor komende groepen hier weer mogelijk gemaakt. Wij proosten op elkaar en op de toekomst. De Wandelmaat is nog niet van mij af.
Zondag 15 december
Na een prachtige wandeling over het landgoed van de abdij en na de Hoogmis is het tijd voor het afsluitende gesprek met gastenbroeder Jakobus. Het gesprek gaat over ‘wie is je naaste, voor wie sta je op?’ Geraakt ben ik door de woorden die de broeder, zo hoor ik later van Jaap, uitspreekt, ‘dit weekend was Irene onze naaste.’
Tijdens het afsluitende rondje blijken de deelnemers zich hier fijn te hebben gevoeld. Elk heeft rust en ontroering ervaren. Men bedankt elkaar voor de mooie gesprekken, op weg naar kerst…., de groep heeft het binnen de context van de Wandelmaat-reis elkaar mogelijk gemaakt om zichzelf te kunnen zijn en om iets van verwondering te ervaren. Met grote dank aan de broeders van Koningshoeven en aan gids Jaap van der Vinne.
